او هیچ نشانی از خاک بر تن نداشت تا مزار او را در خاک جستجو کنم؛ آسمان، در ذهن زمان هم نمی‏گنجد، چه رسد به اینکه ورق‏ های کهنه زمین را زیر و رو کنم؛ امّا تکامل فصل‏ های نهج ‏البلاغه، مرا بزرگ می‏کند و آن هنگام که بهاری‏ ترین عطر یاس، در حرارت تکلّم جان می‏گیرد، او را در ژرفنای قلب مولا می‏جویم.
بر این باورم که لاله‏ های آتشین، جز به نام عشق شعله ‏ور نمی‏شوند و عشق، قامتی است که در فشار دیوارهای صامت و مبهوت و درهای لب سوخته، هزار بار شکسته می‏شود.
قامتی که غنچه‏ ای زِ دامنش فرو فتاد     قد کشید تا خدا و دل به خاکیان نداد
... و آب، تمام آب، خروش الماس ریزه ‏های چشم اوست که از خطوط مَهر نامه ‏اش تا حیات خشک ما موج می‏زند؛ موج ‏واره ‏های اشک، اشک‏ های درد، دردهای ژرف.
نمی‏دانم که از کدام زاویه، تاریخ او را بگریم؟ از سپیده ‏دمان مرگ پدر؟ یا تجاهل دروغ پردازن بی ‏صفت؟
از تصاحب سیلی زنان فدک؟ یا به آتش کشیدن اراده بیعت؟ از جراحت طعنه‏ های نامردمان؟ یا غریبی غروب‏ های بیت ‏الاحزان؟
من به حقارت اندوه در وسعت روح او ایمان دارم، اندوه چون ماهیِ گمگشته در اقیانوس، تفسیر جانش را نمی‏فهمد، امّا بازوان وفادار او را داغی به بزرگی تازیانه ‏های ستم کبود می‏کند و من مانده‏ ام که چرا کفرِ زبانه‏ های جهنم، غارتگر طراوت بهشت می‏شود؛ بهشت عشق نبی صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله‏ و سلم که می‏فرماید:
«اِذَا اشْتَقْتُ اِلَی الْجَنَّةِ قَبَّلْتُ نَحْرَ فاطِمَة؛ یعنی: هنگامی که شوق بهشت در دلم پیدا می‏شود گلوی فاطمه علیه السلام را می‏ بوسم»
او امانت از دست رفته ‏ای‏ست که بر فراز عاشقانه‏ ترین عروج می ‏تابد و از فرود غریبانه در نگاه مردابی تن‏ها و من‏ها اوج می‏گیرد تا در کبودی درد خویش، روشنگر گونه‏ های شهادت باشد.

مهنازالسادات حکیمیان

نوشتن دیدگاه