هنوز هم عشق، به نام تو قیام می‏کند.
هنوز هم کوچه‏ های سیلی خورده، قصه زخم‏ هایت را «های های» می‏گریند و قامت محجوبت را میان درها و دیوارهای مجروح مرور می‏کنند.
هیچ کس صدای تو را نمی‏شنود.
گوش‏ های خفته و دل‏های بی ‏درد، مهر فراموشی خورده ‏اند.
«غدیر»، غریب ‏ترین حادثه تاریخ است که تو امروز، در گوش خسته شاهدان دیروز، فریاد می‏کنی.
و هیچ کس علی علیه‏ السلام را به جا نمی ‏آورد!
به مسجد برو! ... حقیقت خطبه‏ هایت، اشک‏های زلال محمّد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم است، چاه دردهای علی علیه ‏السلام است، قصه آغاز تاریخی است که قرآن را خانه ‏نشین جهل و دروغ و نیرنگ می‏کند.
به مسجد برو!
تمام خشمت را در سینه کلمات جاری کن؛
«إنَّ اللّه‏َ لَیْغضَبُ بِغَضَبِ فاطِمَة وَ یَرْضی بِرِضاها...».
کوچه ‏های خاکی تو را خوب می‏شناسند.
کودکان بی ‏پناهت، غریبانه ‏ترین تراژدی تاریخ را به تماشا نشسته ‏اند.
دست‏ هایت، بازوانت...
درب خانه، سینه ‏ای مجروح و...
تکه‏ های دلت را به دست حادثه بسیار!
طفلانت، امتداد راهی می‏شوند که از فریاد تو آغاز شد. دردهایت را میان اشک‏ها قسمت کن؛ اینجا هیچ کس صدای تو را نمی‏شنود.
«طاعون» فراموشی بر سر این مردم باریده است.
درد بی ‏دردی گرفته‏ اند.
غیرت، غریب‏ترین واژه قاموس آنهاست.
این‏ها، غدیر را برکه ‏ای می ‏پندارند که هیچ واقعه ‏ای را لمس نکرده است.
این‏جا هیچ کس علی علیه ‏السلام را به جا نمی ‏آورد!
عاطفه خرمی

نوشتن دیدگاه