نجابت و عصمت، از حضور آسمانی ‏اش معطّراند و صداقت حضورش «مسجد» را عطرآگین کرده است. انگار تمام کاینات، غرق سکوت، گوش به «خطبه ‏های» بی‏ نظیر حضرت فاطمه علیه السلام دوخته ‏اند، آرام آرام، شروع به سخن می‏کند:
اَلْحَمدُللّه‏ِ عَلی ما اَنعَمَ وَ لَهُ الشُّکْرَ عَلی ما اَلْهَمَ، وَ الثَّناءُ بِما قَدَّمَ، مِن عُمومِ نِعَمٍ اِبْتِداها،...
همه ساکتند؛ این زن کیست که این‏گونه آسمانی، سخن می‏گوید!
او را می‏شناسند؛ آن گونه که خودشان را!
أَیُّهَا النَّاسْ، اِعْلَمُوا اِنّی فَاطِمةُ و اَبی مُحمّدٌ صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ،...
أَقولُ عَوْدا و بَدْوا،...
به خدا که آنها تو را می‏شناسند؛ بهتر از خودشان، بهتر از زندگی حقیرشان! که اگر وجود تو و رسالت آسمانی پدرت نبود همان دریوزِگان بت ‏های سنگی خود بودند!
به خدا که آن‏ها تو را می‏شناسند؛ حتی بهتر از های و هوی خلافتشان!
حتی بهتر از «منبری» که یادگار پدر توست!
بانو! با آنان سخن مگو.
آنان تابع هیچ حقیقتی نیستند، تا با وجدانِ دینی‏شان، به حقوق اهل بیت علیه ‏السلام احترام بگذارند!
بغضی غریب بر دلش سنگینی می‏کند و داغ غربت، به اوج می‏رسد:
«چیست این تغافل و کوتاهی در حق من! چرا ظلم را به من می‏پسندید؟!»
نه، بانو! با آنها از شِکوه‏ هایت مگو؛
آنها به همان بت ‏های چوبی اجدادشان شبیه ‏ترند تا پیروان دین اسلام!
نه، بانو! با آنها از کلمات آسمانی سخن مگو.
«آه! دعوتم را می‏شنوید که دادخواهی می‏کنم و از ستمی که به من می‏شود آگاهید».
دعوتم را می‏شنوید، ولی به فریادم نمی‏رسید؛ صدایم به گوشتان می‏رسد، ولی همراهی ‏ام نمی‏کنید».
وای از زندگی‏ های بی ‏ارزش، که دختر پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و ‏آله‏ و سلم ، از امت پدر، چنین شکوه کند و کسی به همراهی برنخیزد!
وای بر کسانی که حرمت تو را شکستند، بانو!
ای ضمیر سبب سازِ «لَوْلاک»، ای برترین آیینه عصمت الهی، فاطمة! به خدا، که حتی گریه، حتی غم و حتی داغ مرثیه‏ هایت نمی‏تواند مرهمی بر زخم تاریخیِ دل‏هامان باشد!
چگونه می‏شود داغ تو را فراموش کرد و «بقیع» خاطراتت را در «بیت ‏الاحزان» دل، به سوگ ننشست؟
چگونه می‏شود اندوهانِ رنج‏ها و غربت‏ هایت را به دل تاریخ سپرد و فراموش کرد؟
امروز، این تو هستی بانو، که غصه ‏هامان را به آستانه تو دخیل می‏بندیم و شفای دردهایمان را از تو می‏طلبیم.
بانو، یا فاطمة الزهرا علیه السلام ، یا بنت رسول اللّه‏ صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ، یا اُمّ النُجَباء، یا سَیدة السادات؛ یَا وَجِیهَةً عِندَ اللّه‏، دریاب دل خسته ما را که درماندگانیم!

سید علی‏ اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه