سلام، مادر شهامت، مادر رشادت و مادر شهادت! چه نیک آرمیده‏ای! چقدر آسوده، صورت به خاک نهاده‏ای! انگار همین دیروز بود! علی علیه‏السلام به عقیل فرمود: برایم از قبیله‏ای رشید و شجاع، همسری بیاب!
و تو، برگزیده این انتخاب بودی تا قدم به خانه وحی بگذاری
تا سایه مهربانی‏ات را مادرانه، بر خانه وحی بگسترانی.
که تو هم فاطمه بودی؛ فاطمه‏ای که می‏خواست جگر گوشه‏های بانویش فاطمه علیهاالسلام را پناه باشد!
فاطمه‏ای که می‏خواست زینبِ فاطمه علیهاالسلام را مادری کند! فاطمه‏ای که می‏خواست حسین فاطمه علیهاالسلام را عاشقانه خدمت کند!
تو آمدی! یعنی باید می‏آمدی! تا مادر حماسه شوی و حماسه را در دامان خود بپروری.
هنوز تاریخ، لحظه ورودت به خانه وحی را به خاطر دارد!
تو، عروس مهربانی‏ها و خوبی‏ها، قدم به خانه نگذاشتی و گفتی: تا دختر بزرگ خانه اجازه نفرماید، وارد نمی‏شوم.
و این، از بانویی چون تو، دور نبود، که همه تاریخ، به ادب و نجابت و وقار تو سوگند می‏خورد.
تو آمدی و خاتون مهربان خانه شدی، تا زینب علیهاالسلام ، سنگ صبوری برای درد دل داشته باشد.
تا حسین علیه‏السلام ، بیش از این، در اندوه کوچه‏های بنی هاشم، تنها نماند.
تا حسین علیه‏السلام ... آه! همه می‏دانند که تو چقدر فرزندان فاطمه علیهاالسلام را دوست می‏داشتی.
آن‏قدر، به فرزندان بانویت فاطمه علیهاالسلام ، عشق داشتی که به مولایت علی علیه‏السلام گفتی: مولا! دیگر مرا فاطمه خطاب نکنید؛ به خدا تاب اندوه کودکان بانو را ندارم؛ نام فاطمه علیهاالسلام دل زینب را به درد می‏آورد. و آنوقت تو شدی ام البنین؛ مادر سروهای آزاده!
تو آمدی تا نوری دیگر از خانه علی علیه‏السلام ساطع شود و شعاعش، همه هستی را به تماشا بخواند. با تو، نور علی نور، تحقق یافت و ماه بنی هاشم، قمر منظومه ولایت گردید و به حق، تو لایق این ماه بودی.
ام البنین!
اینک تو مادر پسری هستی که قرار است علمدار کربلا باشد و ساقی گل‏های محمدی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم .
تو مادرِ آفتابی شدی، که قرار است، تمام عالم در سایه امن، بیاساید. و به راستی که فقط تو لایق این ماه بودی!
مگر می‏شود از تو نگفت؟
مگر می‏شود از آن همه عظمت حرفی نزد؟!
وقتی خبر شهادتِ پسرت را، امیدت را و نور چشمت را شنیدی، گفتی: پسرم فدای حسین فاطمه! سلام بر تو، مادر وفا، مادر ادب و مادر عشق!
ام البنین!

نوشتن دیدگاه