اللهم فکما هدیتنی لولایه من فرضت علی طاعته من ولایه ولاه امرک بعد رسولک صلواتک علیه و آله حتی والیت ولاه امرک امیر المومنین علی بن ابی طالب و الحسن و الحسین و علیا و محمدا و جعفرا و موسی و علیا و محمدا و علیا و الحسن و الحجه القائم المهدی صلواتک علیهم اجمعین اللهم فثبتنی علی دینک و استعملنی بطاعتک.
ترجمه: خدایا همان گونه که مرا هدایت کردی و به ولایت کسانی که طاعتشان را بر من واجب فرموده ای که آن ولایت، ولایت والیان امر توست پس از رسولت - درود و رحمتت بر او و خاندانش باد - تا پذیرفتم ولایت والیان امرت امیر المؤمنین علی بن ابی طالب و حسن و حسین و علی و محمد و جعفر و موسی و علی و محمد و علی و حسن و حجت قائم مهدی را - صلواتت بر همگی آن بزرگان باد - پس مرا بر دینت ثابت و استوار بدار و توفیق طاعتت را به من مرحمت فرما.
شرح
از این بخش از دعاء، دو مطلب اساسی فهمیده می شود:
الف - اسلام واقعی که همان تشیع است وقتی تحقق می یابد که فرد مکلف، امامت و ولایت همه دوازده امام را بپذیرد، و همه را امام و مفترض الطاعه و متصل به غیب و منصوب من عند الله بداند، و اگر به برخی از این بزرگان جهان عشقی بورزد وارادتی پیدا کند و احیانا کتابی هم درباره اش بنگارد و با برخی دیگر کار نداشته باشد، اسلام واقعی و تشیع او ناقص است.
به این حدیث پر نکته توجه کنیم (1): عن محمد بن تمام قال: قلت لابی عبد الله - علیه السلام - ان فلانا یقرئک السلام و یقول لک: اضمن لی الشفاعه، فقال: ا من موالینا؟ قلت: نعم، قال: امره ارفع من ذلک، قال: قلت: انه رجل یوالی علیا و لم یعرف من بعده من الاوصیاء، قال: ضال، قلت اقر بالائمه جمیعا و جحد الاخر، قال: هو کمن اقر بعیسی و جحد بمحمد - صلی الله علیه و آله - او اقر بمحمد و جحد بعیسی، نعوذ بالله من جحد حجه من حججه.
ترجمه: محمد بن تمام گفت: به حضرت صادق - علیه السلام - عرض کردم: فلانی سلامت می رساند و می گوید به تو: برایم ضمانت شفاعت کن. امام فرمودند: او از معتقدین به ولایت ما است؟ عرض کردم: بلی. فرمودند: کار او بالاتر از آن است (ظاهرا اشاره به گمراهی آن مرد است). گفتم: او مردی است که به ولایت علی - علیه السلام - معتقد است لکن اوصیاء پس از او را نشناخته، امام فرمود: او گمراه است. گفتم: اقرار به همه ائمه (یعنی امامتشان) نمود، آخری را منکر شده است. فرمود: او به کسی ماند که اقرار به نبوت عیسی آورده و منکر محمد - صلی الله علیه و آله - است، یا اقرار به محمد - صلی الله علیه و آله - آورده و منکر عیسی گردیده است، پناه می بریم به خدا از انکار یک حجت از حجتهای او. و باید توجه داشت که از جمله (فثبتنی علی دینک) معلوم می شود که دین واقعی اعتقاد به امامت ائمه - علیهم السلام - است.
ب - پس از اینکه سخن از ولایت و امامت همه ائمه - صلوات الله علیهم - به میان می آید و دعا کننده از خدا می خواهد که او را بر این طریق استوار بدارد، سپس می گوید: (و استعملنی بطاعتک) توفیق طاعت خدا را از خدا می خواهد، معلوم می شود که طاعت خدا و پیروی از فرمان های حضرت حق وقتی تحقق می یابد که انسان مطیع ائمه باشد، وگر نه طاعتی تحقق نخواهد یافت جز ظواهری که از جهال جهان دلبری کند. من اطاعکم فقد اطاع الله، و من عصاکم فقد عصی الله.

پاورقی :
 (1) غیبت نعمانی ط جدید ص ۱۱۲.