ترجمه: و دلم را برای ولی امرت نرم و مهربان گردان.
شرح
شاید مقصود این باشد که دلم را پذیرای امام زمان - علیه الصلاه و السلام - قرار ده. یعنی ایمان به امام زمان - علیه السلام - را در باطنم به وجود بیاور، و بعید نیست در کلمه لین نکته ای نهفته باشد و آن اینکه ایمان به وجود امام - علیه السلام - همراه با اشتیاق و مهر و محبت درخواست می گردد، و گر نه یک ایمان خشک و فاقد آثار در بعضی از دلها پیدا می شود. و لب کلام این است که امام زمان شناسی و ایمان به آن حضرت عقل خاصی می خواهد و نوعی عنایت است.
به یک حدیث عجیب و پر اسرار توجه کنیم: ابوخالد کابلی در ضمن یک حدیث مفصل از حضرت سید الساجدین علی بن الحسین - صلوات الله علیهما - نکته مهمی در وصف منتظران امام زمان - صلوات الله علیه و علی آبائه الطاهرین - نقل می کند: یا ابا خالد ان اهل زمان غیبته القائلین بامامته و المنتظرین لظهوره، افضل من اهل کل زمان، لان الله تبارک و تعالی اعطاهم من العقول و الافهام و المعرفه ما صارت به الغیبه عندهم بمنزله المشاهده، و جعلهم فی ذلک الزمان بمنزله المجاهدین بین یدی رسول الله صلی الله علیه و آله، بالسیف اولئک المخلصون حقا و شیعتنا صدقا، و الدعاه الی دین الله عز وجل سرا و جهرا). (1)
ترجمه: ای اباخالد، به راستی اهل زمان غیبت امام دوازدهم که قائل به امامت او و منتظر ظهورش هستند، از اهل هر زمانی با فضیلت ترند، زیرا خداوند تبارک و تعالی نوعی عقل و فهم و معرفت به آنان عطا فرموده که به وسیله آن عقل و فهم خاص، غیبت نزد آنان به منزله مشاهده و رویت گردیده است. و خداوند آنان را در آن زمان همانند مردمی که در رکاب رسول خدا - صلی الله علیه و آله - شمشیر می زدند قرار داده، آنان به حق مخلصانند و به راستی شیعیان ما هستند.
و آنها هستند که مردم را نهانی و آشکارا به سوی دین خدا می خوانند. در مضامین حدیث دقت کنیم: (من) در جمله اعطاهم من العقول و الافهام و المعرفه برای تبعیض است، و نمی توان غیر از تبعیض معنای دیگری برای آن قائل شد. اگر امام - علیه السلام - می فرمود: اعطاهم العقول و الافهام فصارت الغیبه بها عندهم بمنزله المشاهده یعنی خداوند به آنان عقل ها و فهم ها ارزانی داشته پس به وسیله آن عقل ها و فهم ها غیبت نزد آنان مانند رویت شده، اگر تعبیر چنین می بود چه استفاده ای از آن می شد؟ و با تعبیر حقیقی امام که نقل کردیم چه فرقی داشت؟ آیا جز این است که تعبیر فرضی، مطلق عقل و فهم را وسیله امام زمان شناسی می داند؟ پس در این صورت همه نفوس جهان (جز مشتی مستضعف، یا ناتوان های ذهنی و فکری) باید امام زمان شناس باشند، در صورتی که نه تنها همه نفوس جهان امام زمان شناس نیستند بلکه همه مسلمان ها هم آن حضرت را نمی شناسند.
بالاتر از این، حتی بعضی از علماء و اهل تتبع هم معرفتی به آن حضرت - آن گونه که شاید و باید - ندارند، پس هر عقل و فهمی وسیله امام زمان شناسی نیست. بر می گردیم به تعبیر حقیقی امام - علیه السلام - و از آن (من تبعیض) یک دریا سود می بریم، و همان گونه که گفتیم، می فهمیم که عقل امام زمان شناسی عقل خاصی است، و امام زمان شناسی عنایت الهی است، وای بسا در اینجا اسراری باشد که از عهده این اوراق خارج است. و الله یقول الحق و هو یهدی السبیل.

پاورقی :
 (1) کمال الدین ط آخوندی. ۳۲۰:۱.

نوشتن دیدگاه