زهرا، ای تندیس عفت!
ای آفتاب مهربانی! خورشید از تلالؤ انوار مقدّست، در شفق شرمساری پنهان می‏گردد و ماه، در برابر عظمتت، فروغ خویش را از یاد می‏برد و از نگاه معصومانه‏ ات گل‏ها، خود را میان برگ‏ها پنهان می‏نمایاند؛ «فتبارک الله أحسن الخالقین» بگذار از تو بگویم که تو روح حیاتی!
اگر لطافت عنصر تابناکت نبود، میان جان‏ها و تنهایی‏مان هرگز پیوندی برقرار نمی‏شد و زندگانی پا نمی‏گرفت.
فاش گویم که تو شکوه بوستان‏ های بهشتی. تو آمدی تا زن در قاموس آفرینش، بی‏ هویّت نماند و آسمان زمینیان، شبی بی‏ ستاره پلک نزند.
ای دختر پیامبر! پدرتو را چنان عاشقانه مِهر می‏ورزید، که تحمّلش را دیگر تاب نمی ‏آوردند و پدر که از کینه دیرینه و حسادت آنها آگاه بود، سخت بر می‏ آشفت و با لَحنی عتاب‏ آمیز آنان را خطاب می‏نمود که: «من از دخترم فاطمه، بهشت را می‏جویم؛ او حوریه‏ ای است انسیّه، فاطمه پاره تن من است؛ هر آن‏کس که او را خوشحال نماید مرا شاد نموده و کسی که او را بیازارد، مرا آزرده است؛ فاطمه عزیزترین آفریدگان نزد من است»
مردم در خواب بودند که کینه ‏توزان ولایت علی علیه ‏السلام حرمتت را شکستند و باز و بند غم را بر دستان کریمانه ‏ات نشاندند.
زهرا جان! تو مگر بهشت جاوید نبودی؟ مگر حیات ابدی در رضای تو نهفته نبود؟
تاریخ با چشمان حق‏باورش، آن روزِ حیاتِ تو را به تماشا نشسته بود که تیر حسد، قلب علی را نشانه گرفت، غافل از آن‏که قلب علی، فاطمه است.
علی می‏خواهد سکوت کند و دم نزند، اما تحمّل این مصیبت جانکاه که زندگی او را در هاله ‏ای از غم نشاند، جان‏ فرساست. آخر چگونه سکوتی برگزیند که شراره ‏های حُزن و اندوه دلش را می‏سوزاند و آهِ سنگینی در سینه ‏اش نشسته ‏است.
مهدی خویی

نوشتن دیدگاه