هنوز هم کوچه پس ‏کوچه‏ های کوفه به یاد دارند!
هنوز هم شب‏ های تاریک آسمان شهر از یاد نبرده ‏اند!
و هنوز هم در و دیوار کوچه بنی ‏هاشم مظلوم مانده است؛ به یاد خونْ‏ گریه‏ های یک زن.
دلت بال بال می‏زند.
وقتی که اولین قدم را در محله بنی‏ هاشم می‏گذاری، بُغضت می‏ترکد و بی‏ اختیار، چشمانت را به دریا شدن می‏سپاری، سرت را به دیوار می‏گذاری و آن‏قدر گریه می‏کنی که به هزار و چهارصد سال پیش پر می‏کِشی. همان کوچه است؛ با تمام غربتت و مظلومیتش.
از دورها، صدای ناله یک زن، جِگرت را می‏سوزاند و خاکستر می‏کند.
داخل کوچه که می‏شوی، با خونِ گریه‏ هایت وضو می‏گیری و با تمام وجودت، عطر گل مظلومیت ـ یاس ـ را به نماز می ‏ایستی و سراسر وجودت به لرزه می ‏افتد.
این‏جا، میدان جولان دل است که تمام تار و پود وجودت را به بازی می‏گیرد.
دَرِ نیمه سوخته ‏ای را می‏بینی که هنوز آتش آن خاموش نشده است و دود غلیظی، آسمان شهر را لباس سیاه پوشانده است و زنی جوان، که بی‏ هوش، روی زمین افتاده است؛ با پهلوی خونین که مجال تنفس را از وی گرفته است.
سرت گیج می‏رود؛ هوس گریه می‏کنی و باز سیل اشکت جاری می‏شود.
داخل حیاط می‏شوی، مردی را دست بسته به بیرون می‏برند و کودکانی خردسال که مانند پیچک، به پاهای او پیچیده و گریه می‏کنند. فضّه را صدا می‏زند: فضّه، مواظب حسن و حسین و زینب باش! دیگر گریه مجالت را می‏برد وقتی که می‏بینی آن زن زخمی به هوش آمده و علی علیه ‏السلام ناله می‏کند.
سرت را به دَرِ نیمه سوخته می‏گذاری و هم‏ صدای آن‏ها گریه می‏کنی که ناگهان، صدایی به خودت می ‏آورد؛ حاجی! بقیه حاجی ‏ها رفتند؛ شما نمی‏خواهید بیایید؟! و تو دلت را در آن کوچه می‏گذاری و می‏روی.

ابراهیم قبله ‏آرباطان

نوشتن دیدگاه