که گمان داشت که با بودن من، فاطمه ‏ام     سر و کارش به شب و غسل و کفن می‏افتد
فاطمه ‏ام! چگونه است که سلامم را با عطر دلنشین نفس ‏هایت پاسخ می‏دهی؟
چگونه است که پیکر نیلوفری ‏ات، در کبود نگاهم خفته است و فروغ چشمانت را چنان بر این دنیا بسته ‏ای، که گویی هیچ‏گاه زنده نبوده‏ ای و شکستنم را آن‏گاه که تو را در مقابل چشمانم شکستند، ندیده ‏ای.
پس از تو مرا در این زندگی خیری و قوت قلبی نیست.
جانم، با آه‏ های سوزانم در قفس سینه محبوس است و ای کاش به همراه این آه ‏ها بیرون می‏ آمد، که دیگر تاب بی‏ تو ماندن را در میان این انسان‏ نماهای پست در دنیای تاریک شان ندارد.
کجاست تکیه ‏گاه غربت علی در روزگارانی که از جور زمانه، تنهاترین و بی‏ یاورترین مرد زمان است؟ و علی، نه در زمان خویش، که تا ابدیت تاریخ، تنهاترین خواهد ماند.
کجایی که ببینی رازهای مگویم را به چاه می‏گویم و می‏گریم. فاطمه‏ ام! کاش می‏گفتی وجودم را شرحه ‏شرحه کنم، اما بار این درخواست سنگین را بر شانه‏ هایم نمی‏گذاشتی، که اکنون، در این سیاهی نفرت‏ انگیز، جسم نیلوفری ‏ات را با دست‏ های خودم غسل دهم و کفن کنم؛ آن هم چنین پنهان و دور از چشم خواب‏ زده ‏هایی که تو را از من گرفتند! که تو را غریبانه به خاک بسپارم، بی آن‏که حتی نشانی از بی ‏نشانی ‏هایت بر زمین بماند! تو گویی هیچ ‏وقت زمین و زمان، شمیم بهشتی ‏ات را حس نکرده ‏است.
تو یاسی هستی که نشکفته، چیده شدی و ای کاش چیده می‏شدی، که در توفانی از شقاوت و کینه، پرپر شدی و آتش گرفتی؛ با داغی جانسوز بر جگر و زخم میخ ستم بر سینه و با پهلویی....
فاطمه‏ جان!
داغ مصیبت تو، چنان سنگین است که اگر دستی بخواهد واقعیت آن را بنگارد، بی‏ شک قلم می‏شود و قلمی که بر سپیدی کاغذ، نقش جاودانی تو را ترسیم می‏کند، می‏شکند و از کاغذ، جز خاکستری بر باد، چیزی نمی‏ماند.
سخن از فاطمه است، اما دریغ... نشانی از فاطمه نیست.
فاطمه را تنها از آن رو که فاطمه ‏اش خوانده ‏اند، می‏فهمند و قوه ادراک مردنمایان نامرد، پست‏تر از آن است که فاطمه را به فاطمه ‏گی ‏اش و به زهراییش بشناسند و بفهمند.
«همانا فاطمه علیه ‏السلام ، فاطمه نامیده شد، چون خلق، بریده شدند از شناخت او...»
و کسی چه می‏داند فاطمه کیست؟
الفبای ادراک، از تفسیر عظمتش عاجز است و زبان واژه ‏ها، در توصیف شکوه ملکوتی‏ اش، الکن.
چشمش، چشمی است که حیا را در دریای عفت خویش متحیر کرده است: «مردی را ندیده است و مردی هم او را؛ هرچند که نابینا باشد و پیر...».
چنان بود که هرگاه آیه‏ هایی از جهنم می‏شنید، بر زمین می ‏افتاد و می‏گریست: «وای، وای بر آن کس که وارد جهنم شود».
چهره زهرا علیه السلام ، چنان می‏درخشید که ماه بر روشنایی‏ اش رشک می‏برد و رخ پنهان می‏کرد از شرم. بوی بهشت می‏داد و دستانش و پیشانی ‏اش بوسه‏ گاه پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله‏ و سلم بود.
فاطمه علیه السلام حماسه‏ ای بود بزرگ در کنار بستر و عروجِ معراج‏ گونه یک زن، از پشت دیوارهای حیا و عفت تا بی‏کرانه ‏های ملکوت. سخنانش، چون زلزله ‏ای سهمگین، استواری کوه ‏ها را در هم می‏شکست و دژهای محکم ستم را با صلابتی به بی‏کرانگی توفان در هم می‏کوبید.
و اینک، آن‏چه به جای مانده است، دری سوخته است و بستری که زمانی آرامگاه پیکر نیلوفری کبود بود و طفلانی یتیم، که داغ نبود دست‏های نوازش مادر، بر قلب‏های کوچکشان چنگ می‏زند و کودکانه، معصومیت خویش را در بی‏ سرپناهی تاریک و سردِ خانه گریه می‏کنند.
و علی، چقدر تنهاست...!

ام ‏البنین امیدی

نوشتن دیدگاه