در سرزمین قبیله ها و طوایف، انس و شفقت را نشانی نیست.
در سرزمین بیابان ها و تشنگی، اسم زن، جایی در دفتر زندگی ندارد؛ زنان، زهرا جان! املاک مردان اند!
در سرزمین زنده به گور کردن دختران، در روزگار جاهلیت، لبخند تو، پایان گریه های مرگ بود. لبخند تو، آغاز خنده های حیات بود بر لب های دختران عرب.
در سرزمین آفت های شوم و روزگار شرور، لبخند تو، «خیر کثیر» بود و تداوم سلسله خوب ها در خاندان رسالت.
لبخند تو، طلیعه مهر بود، در بادیه های تاریکی؛ شریعه عشق بود در بیابان های سوخته.
میثم امانی