« مولا جان »

سلام بر تو، آن دم که بر بلندای آسمانِ امامت، طلوع کردی و یلدای انتظار را شروع.
مولاجان! می‏دانی بی حضورِ تو، دلِ منتظران چون کوره‏ای می‏سوزد و جانِ شیفتگان، چنان دریایی ـ ملتهب و حیران ـ بی قراری می‏کند. زورق شکسته‏ام را ببین در قلب اَمواجِ سهمگین، به امید فرجت پیش می‏آید و شعرِ محزونِ روزهای فراق را می‏سراید. مرغ دلم را دریاب که در قفس انتظار، مشتاقانه، جمالِ دل آرای تو را می‏طلبد و در تمنای وصال، تا افقِ لاجوردیِ تولای تو اوج می‏گیرد.
گل‏های سجاده‏ام، هر روز، شاهد نگاه منتظرم هستند و تاب گریه‏های مرا ندارند. محبوبِ من! این شانه‏ی لرزان را چه کسی جز تو، با انگشت‏های اشارتش آرام می‏کند و این اشک‏های ریزان را چه کسی جز تو، با دست‏های اجابتش پاک می‏نماید؟ در ساحلِ یادت، خود را فنایِ دشت عاشقی می‏کنم و غرق در دریایِ نگاهت، دو رکعت نماز عشق می‏خوانم؛ قُرْبَةً إِلَی اللّه‏ِ و...
دلم هر جمعه در فضای تقرّب به قبای سبز تو، پرواز می‏کند و کامم را از شهدِ نام تو سیراب می‏سازد.
مولاجان!
من نیز پاکباخته‏ای از تبار دلسوختگانم. که شب‏هایم، با شبنمِ دلدادگی تو سپری می‏شود و صبح هایم را نسیم دل سپاری به نگاهت، می‏نوازد.
مولای من!
با ذره ذره‏ی احساسم، می‏خواهم به پگاه نگاه تو دست یابم و به یُمن این پیوند، بلندترین قصیده‏ام را تقدیم تو کنم.
ای قبله گاه قبیله‏ی دلسوختگان! نفس‏های عاشقان به شماره افتاد، کاسه‏ی صبر همه لبریز شد و دل‏های بی تاب متلاطم است.
تو را به کدامین آیه‏ی شکوهمند، تو را به کدامین واژه‏ی سرشار از نور سوگند دهم که مرا از لبخندِ نابت محروم نسازی؟
مولای من!
نامت، بزم آرای دل‏های مشتاقان است و نگاهت، شراره‏های محبت را در جان می‏ریزد.
تقویم‏ها ورق می‏خوردند، فصل‏ها سپری شدند؛ امّا تو نیامدی و یاس‏ها را در حسرتِ سپیدی جمالت باقی گذاشتی.
بی تو دلگیر است تپیدن نبضِ زندگی.
ای ابتدای حضور و ای انتهای ظهور! شراب طهور عشق را بر این دل‏های تشنه بنوشان و رخ از این همه بی دل مپوشان؛ که سُخن‏ها خفته در چشمان و جان‏ها غرق در غوغا، تو را فریاد می‏کنند.
کاش در کنگره‏ی قلب‏ها پای نهی و داغ‏های فراق را در سینه‏های سوزان دریابی! هر چند که می‏دانم تو مهربان‏تر از آنی که بخواهی اشک‏هایِ عاشقانت را فقط ببینی؛ پس بیا!
معصومه کلایی

نوشتن دیدگاه