« وقتی که تو بیایی »

وقتی که قرار شد تو بیایی تا غبار غربت را از آیینه دل‏ها بزدایی، دل زمین بهاری شد و آسمان قول داد تا در بهار دیدار تو ببارد. ولی امروز، زمین را شاهدیم که پیشانی‏اش چروک برداشته و طبیعت، رویش خویش را فراموش کرده است و چشمان آسمان کویری‏اند.
حالا کیست که بر دل زخم خورده و پیشانی چروک برداشته زمین مرهم نهد؟
کیست که به مرداب‏ها، جانی دوباره بخشد و شوق رویش را دوباره به طبیعت باز گرداند؟
ای روح آفرینش! التهاب زمین،دست نوازش تو را می‏طلبد؛ آنان که از فنا می‏گریزند، باید به تو بیاندیشند. ای تولّد حیات! هر بامدادان، آن‏گاه که غنچه‏ها پلک می‏زنند؛ نسترن‏ها سراغ تو را از نسیم می‏گیرند و دیدگان، هر غروب آدینه، نهایت امید را می‏کاوند، ولی در بازگشت، ارمغانی جز شبنم اشک ندارند.
بیا که با آمدنت، پرندگان مهاجر دیگر سفر نمی‏کنند و حقیقت، این‏گونه گوشه‏نشین خرابه‏ها نمی‏شود.
بیا که بیدها، بی تو مجنونند و در نغمه‏های بلبلان، دیگر شوری نیست.
بیا که آمدنت، تقدیر همه خوبی‏ها و ظهورت، اوج زیبایی‏هاست.
دوازده قرن است که زمین، از تب دیدار تو دور خودش می‏گردد.
دوازده‏قرن است که پنجره‏قلبمان را به سمت آدینه می‏گشاییم؛ شاید که باد صبا خبر از آمدنت دهد.
تا کی تاب آوریم روزگار بی‏مهر را؟ این همه استغاثه و شکیب کم نیست؟ نمی‏دانم انتظارمان را در کدامین زمان فرا می‏خوانی؟
هیچ می‏دانی که من برایت همه دریاها را گریه کرده‏ام و همه امیدم را به انتظارت نشسته‏ام؟
من در ایستگاه زمان، زیر سقف انتظار می‏ایستم، تا تو بیایی.
آه! می‏ترسم روزی بیایی که من در بستر سرد خاک آرمیده باشم و روزگار، در خواب تردید، تو را از یاد برده باشد.
ای سرمایه خدا! شتاب کن تا شمع وجود ما بی‏حضور تو خاموش نشود و نهال انسان در قحط سال ایمان نخشکد.
می‏دانم روزی خواهی آمد که کالای هوی و هوس پرمشتری است و خراب‏آباد دنیا، پر از دلفریبی‏های سراب‏گونه است و دوزخ، بازارش از همیشه روزگار گرم‏تر است.
ای آخرین امید! دلسوختگان راهت، هر صبح جمعه، بر سجاده نیاز، نماز انتظار می‏خوانند و با ندبه‏هایت ناله سر می‏دهند. به امید آن‏که فرجت از راه رسد و تو بیایی و خستگی را از تن‏های ناتوانشان بتکانی.
گذشت، هزار قرن غریبی؛ بیا ای امام رهایی!
مهدی خویی

نوشتن دیدگاه