از عمر صاحب العصر - علیه السلام - سوال زیادی شده است که چگونه آن حضرت تا به حال پیش از ۱۱۵۰ سال عمر کرده است و آثار طبیعی این همه عمر، پیری و شکستگی، بر او مسلط نشده است؟
در جواب این سوال گفته می شود که اولا:

طولانی شدن عمر انسان از نظر عقلی ممکن است و جزء محالات و ممتنعات نیست. و از قبیل اینکه چیزی در آن واحد، هم فرد باشد و هم زوج، نمی باشد، بلکه مانند صعود انسان به کره ی ماه یا به کره ی دیگر می باشد که عقلا ممکن است و لذا بعد از آنکه علل و اسباب آن فراهم گردید، صعود آن عملی شد. بنابراین، طولانی شدن عمر انسان عقلا ممکن و از نظر علمی و عینیت خارجی بلااشکال است. و وقتی که مشیت و اراده ی خدا بر آن تعلق گرفت، جسم او از عوامل و اثرات طبیعی مالوف، مصون و محفوظ می ماند و پیری و نابودی به سراغ او نمی آید. و در قرآن کریم هم نمونه دارد؛ مثل اینکه حضرت نوح ۹۵۰ سال در میان قوم خودش عمر کرده است. بنابراین، چرا طول عمر نوح را می پذیریم ولی طولانی شدن عمر حضرت مهدی - علیه السلام - را نمی پذیریم؟! و حال آنکه هر دوی اینها ماموریت اصلاح اجتماع انسانی را دارند.
ثانیا:

اگر فرضا تسلیم این مطلب شویم که عمر صدها و هزارها سال، امر غیر ممکنی باشد؛ چونکه نقض عوامل طبیعی لازم می آید، ولی می گویم که این کار برای خدای متعال ممکن و شدنی است، همچنانکه آتش را - که علت تامه ی احراق و سوزاندن بود- برای خلیلش ابراهیم سرد و سلامت نمود (1) و دریا را برای پیغمبرش موسی شکافت و موسی و قومش را نجات داد و فرعون و قومش را غرق نمود. پس وقتی که خدای متعال می تواند این کارها را انجام دهد، پس می تواند ولیش را از آفات طبیعی و اثرات آن مصون و محفوظ بدارد. خداوند متعال، قوانین عادی و طبیعی را از کار می اندازد همچنانکه نگذاشت کفار و مشرکین مکه، پیغمبرش را ببینند و او در جلو چشمهای آنان بیرون رفت و آنان او را ندیدند.

پاورقی :
 (1) انبیاء: ۶۹.