آقای من که فخر بنی آدمی حسین
نه عشق من که عشق همه عالمی حسین

بر روی هر کسی در دل وا نمیکنم
تنها شما به خانه دل محرمی حسین

نوکر همیشه فخر به آقاش می کند
من فخر میکنم که تو اربابمی حسین

هرکس شبی گدای کرم خانه تو شد
فردا شود برای خودش حاتمی حسین

باب الحسین روز قیامت قیامت است
هر کس حسینی است ندارد غمی حسین

جمع اند دور تو همه نوکران تو
جنت کجا و لذت دورهمی حسین

از من بگیر زندگی بی حسین را
ای وای اگر جدا شوم از تو دمی حسین

نصب است کهنه پیرهن تو به عرش حق
داری عجب حسینه و پرچمی حسین

ای کعبه ای که سوختی از سوز تشنگی
هر چشم ماست در غم تو زمزمی حسین

آب فرات مهریه مادر تو بود
دشمن نداد بر تو از آن یم نمی حسین

لعنت به حرمله که به طفلت نکرد رحم
بر قلب تو گذاشت عجب ماتمی حسین

یک طفل شیر خواره چقدر آب می خورد
بس بود بهر غنچه تو شبنمی حسین

هی سمت خیمه رفتن و برگشتن تو چیست
شرمنده رباب شدی ؟درهمی حسین؟

شعر از : حسین میرزایی