« کجایی ای نسیم همه طرف »

هزار اسفند را به بهار گره زدیم هزار تابستان را در سبدها چیدیم
هزار پائیز را چشم دواندیم از هزار دریچه بوئیدیم
از هزار پرنده پرسیدیم و هنوز همان سال‏های سیاه در بدری است
و هنوز همان روزهای تلخ بی‏پناهی است و هنوز همان جمعه‏های دلتنگی است
و هنوز همان ندبه‏های بی‏اجابت است و هنوز همان رازهای ناشناخته است
و هنوز همان عصرهای گنگ و هنوز همان امیدهای ناچیز
و هنوز همان دل خوشی‏های اندک و هنوز همان بدبختی‏های فراوان
و هنوز همان تاریکی‏های بی‏شمار و هنوز همان عدالت خاموش
همان گرفتاری‏های مداوم همان نسیم‏های پایدار
همان تهمت‏های ناروا همان غیبت‏های پی در پی
خار در چشم این کوچه‏ها، اگر برای آمدنت جارو نشوند!
خار در چشم این دقایق، اگر تو را آرزو نکنند!
خار در چشم این روزگار، اگر امید آمدنت را ناامید شود!
خار در چشم این جاده‏ها، اگر تو را چشم به راهی نکنند!
تو متعلق به تمام جهان ناشناخته‏ای تمام جهان کتاب‏های آسمانی
تمام جهان انسانی‏های زمین تمام جهان فرشتگان
تمام جهان کلمات تمام جهان برابری‏ها
تمام جهان نابرابری‏ها تمام جهان برادری‏ها
تمام جهان نابرادری‏ها تو متعلق به تمام کوچه‏های خسته‏ای
در انجیل، آمدنت بشارت داده شده در تورات
در زبور دارد در کتاب دانیال نبی، اشعیاء پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم
در کتاب شاکهونی هندوها در باسک
تو متعلق به تمام جهان جان‏های تشنه‏ای.
دریغ از این همه شمعدانی‏های غبار گرفته
گلدان‏های تهی گورستان‏های لبریز
و قیافه‏های خشک دریغ از این همه باران‏های بی‏هدف
بیابان‏های بی‏دلیل دریغ از این همه
سرنوشت‏های گنگ مجال‏های بیهودگی!
دریغ از این همه نیامدن‏های طولانی
سرنوشت‏های درهم کجایی، ای روز اجتناب‏ناپذیر!
کجایی‏ایی اجابت دقایق‏های عمیق!
کجایی ای مهربان بی‏وقفه محبت بی‏دریغ!
کجایی، ای نسیم همه طرف سپیده همه سو!
کجایی، ای چشم انداز پراکنده سبز!
کجایی، ای روز توامان لبخند آیینه‏ها اگر غبار نگیرند، چه کنند؟
خوشبختی‏ها اگر ناچیز نباشد، چه کنند؟
دل‏ها اگر خراب نشوند، چه کنند؟
باران اگر مستقیم نزند، چه کند؟خورشید اگر راست نبارد، چه کند؟
خیابان‏ها خمیده‏اند. زانوان زمین خسته است.
رمقی در جان باران نیست.چشم‏ها طعم تماشا ندارند.
دریچه‏ها بی‏چاره‏اند.سقف‏ها بی‏چلچله‏اند.
زمین، زمین بدبختی است آوارگی است
شرمساری است.زمین مرگ است.
مرگ باد این هنگامه‏های هنگفت بیمار!
مرگ باد این سالنامه‏های فقیر!
مرگ باد این دقیقه‏های شرارت!
مرگ باد این حرف‏های عقیم بی‏درد!
مرگ بادمان اگر تو را صدا نزنیم!
مرگ بادمان اگر برایت دعا نخوانیم!
مرگ بادمان اگر زیارتت را آرزو نکنیم!
مرگ بادمان اگر به یاد هر چه غیر تو باشیم!
مرگ بادمان اگر برایت دست بالا نگیریم!
زالوها به جان زمین افتاده‏اند موریانه‏ها به جان دین افتاده‏اند
گرگ‏ها دندان تیز کرده‏اند. روزنه‏ها را مارها گرفته‏اند.
چشم‏ها، هار شده‏اند.آبی در کوزه‏هامان نیست.
دست‏هامان تهی‏ست. زبان‏هامان نیش‏گون است.
خنده‏هامان کشنده است.مرگمان باد اگر تو را عاشق نباشیم!
مریم سقلاطونی

نوشتن دیدگاه