« آوای دلتنگی »

«ای آخرین ترانه و ای آخرین بهار   ***   باز آ که بی‏حضور تو تلخ است روزگار
مولای سبز پوش من، ای منجی بزرگ   ***   تعجیل کن که تاب ندارم در انتظار»
کجاست آن‏که رایحه فتح و آزادی را در بسیط زمین منتشر کند؟
کجاست آن‏که کشتی به گل نشسته آدمی را بر امواجِ هدایت استوار کند؟
کجاست بر افرازنده پرچم فتح و انتقام گیرنده شهیدانِ حقیقت؟
دل‏های عاشق به زیارتِ جمکرانِ نگاهش می‏شتابند، جان‏های شیفته، در عرفاتِ صفایش هروله می‏کنند و پر کشیدگان به بام‏های معرفت، او را در زیر قبّه محبوبش می‏جویند؛ آن جا که اجابت، پاسخ هر دعاست.
ای طاووس اهلِ بهشت!
کی از شرابِ گوارای وصالت جامی می‏نوشیم که تشنگیمان به طول انجامیده است؟
کی چشمانمان به دیدارِ آن طلعتِ رشید و آن پیشانی ارجمند روشن خواهد شد؛ «مَتی تَوانا وَ نَراک»؟
می‏آیی و زمین، استواری گام‏های مردی را لمس خواهد کرد که روزها، شب‏ها، دقیقه‏ها و ثانیه‏ها به شوق دیدار او سپری شده‏اند.
بیا، ای دلیلِ راه مشتاقان!
ای ماهتاب نیمه شعبان! بیا و از دل هستی چون نور تجلّی کن و پرچم سبز ظهور را به اهتزاز در آور.
ای یوسف زهرا!
وقتی تو بیایی، دشت‏ها همه سبز و بلبلان عاشق، ترانه‏های وصل سر می‏دهند.
وقتی تو بیایی، نهالِ عشق را در باغچه زندگی، بادستانِ عاطفه و با آب شوق در میان خاکِ امید می‏کارم و با نگاهت هر روز آن را آبیاری می‏کنم.
وقتی تو بیایی، پرستوهای مهاجر دوباره بهار را به سرزمین‏های یخ بسته نوید می‏دهند
کاش آن روز فرا رسد که در صورِ ظهور بدمند و تو در هلهله فرشتگان ظهور کنی و کام بی‏قراران را با شراب طهورِ وصل تازه کنی.
کاش!
الهام موگویی

نوشتن دیدگاه