« امید سبز »

نشسته‏ایم: بی‏قرار، خسته، چشم به راه، بر کرانه دیدار، و همناله با موج سر می‏دهیم: ندبه‏های دلتنگی، نیایش‏های هق هق آلود، نجواهای منجی‏طلبانه. همرنگ با غروبیم، آن هنگام که خونابه فراق را در جگر خویش حس می‏کنیم. لب‏هامان، تَرَک خورده عطش دیدار است. کبوتر تنهایی‏مان هر سحر، تا ملکوت «دعای عهد» پر می‏زند و «اللهم اکشف هذِهِ الغُمَّة عَن هذِهِ الاُمَّة» سر می‏دهد. ناله‏هایمان، گستره هجراندشت را پوشانده است و فرزندان انتظارمان، از سرمای زمستانِ فراق، به شِکوِه در آمده‏اند. کشتی شکستگانیم که تا ساحل، «اللّهُمَّ عَجِّل» می‏خوانیم. چو کوهیم: اگرچه خاموش، آتشفشانِ درد به سینه داریم.
چشمانمان امیدوار روزی است که «تَعاوَنُوا عَلَی البِّر وَ التَّقْوی» را فرا رو ببیند و انهدام «اثم و عدوان» را به تماشا بنشیند. مشام جانمان، آرزومند صبحی است که باد، عطر «اَنَّ الارضَ یَرثُها عبادی الصّالِحون» را بپراکند. گوش‏هایمان دل به روزی خوش می‏دارند که مردمان «بَقیَّةَ الله خیرٌ لکم ان کُنتُم مؤمنین» را فریاد زنند. سینه‏هامان چشم به راه آن «والفجر عظیم» است؛ آن لحظه که آن «حامل قرآن» فریاد «اَنا بَقیة اللّه‏» بر می‏آورد و همگان به حقیقت قرآن، که ظهوری سبز را مژده داده‏بود، ایمان می‏آورند: «و نرید أَنْ نَمُنُّ علی الذّین استُضْعِفُوا فِی الارض و نَجْعَلَهُم الاَئِمّةَ و نَجْعَلَهُمُ الوارثین».
به امیدی زنده‏ایم؛ امیدی سبز! همان امید که هر صبح، خانه‏هامان را در می‏کوبد و باز آمدن آن سفر کرده دل را مژده می‏دهد؛ همان امید که دستان «اَمَّن یُجیب»مان را به بی‏کرانه آسمان بلند می‏کند و دلِ بی‏شکیبمان را به دلارام خوش می‏سازد؛ همان امید که گاه، از پُشت پرچین‏ها، دست تکان می‏دهد و گاه، آسمان دلمان را پر از پرنده می‏کند؛ همان امید که ستاره می‏ریزد؛ همان امید که فوران می‏کند؛ همان امید که...؛ همان امید که ابرهای هجران را، روزی، از آسمان می‏زداید و چهره درخشان خورشید را نشانمان می‏دهد:
تویی بهانه این ابرها که می‏گریند   ***   بیا که صاف شود این هوای بارانی
جواد محمدزمانی

نوشتن دیدگاه