« شکوه شرقی »

سلام بر تو که در همه جایی و همه جا در تسخیر توست! سلام بر تو که تمام تصویر و تصنیف‏های تماشایی، در تصرف نگاه توست و تمام تسبیح‏ها در تسخیر توست!
در ذهن تمام ذره‏ها، رد پای عبور توست که نقش بسته است و در نگاه تمام رودها، تماشای توست که جاری است؛ که تو، «عین ناظره، اُذن سامعه و لسان ناطق» می‏باشی.
سلام بر تو ای تقاضای تمام نشدنی و تماشایی تاریخ! بزرگ‏تر از هر چه تصویر وای تمام‏تر از هر ماه و ای کامل‏تر از هر تکامل! سلام‏های سر به زیرم را بپذیر و دست‏های رو به بالایم را دست گیر که:
پرواز نگاه من به بالای تو کی   ***   آن لحظه محو در تماشای تو کی؟
تو می‏آیی و هیچ کس را توان ایستادن در مقابل شکوه اشراقی‏ات نیست.
تو می‏آیی و هیچ ادعای را به رسمیت نخواهی شناخت و هیچ ستمگری را جرأت پناه بردن به مهربانی و خشم تو نیست.
تو می‏آیی تا تقیه برای همیشه به خاطره خاموش تاریخ پیوندد و همنشین فراموشی شود که در صراحت توفانی تو، تمام حقوق بشر، ادا خواهد شد. «یَقُوم القائم وَ لیسَ لِاَحَدٍ فی عُنُقِهِ عَهْدَ و لا عَقْدٌ و لا بَیْعَةٌ».
تو می‏آیی و طراوت را باز می‏گردانی و دست‏های ناگهان‏ات، آشنای تمام قفل‏های بی‏کلید می‏شود.
می‏آیی و تصویر مرگ را از تصوّر زرد برگ‏ها پاک می‏کنی.
تو می‏آیی از سمت چشم انتظاری‏های در حال ازدیاد تو می‏آیی، ای نیاز مبرم فصل‏ها و ای تقاضای قانونی اصل‏ها.
تو می‏آیی و طبیعت از تو تبعیّت می‏کند و تمام واژه‏ها در مقابل تو زانو می‏زنند. تو می‏آیی و می‏دانی که:
بهار بی‏تو خودش را زیاد خواهد برد   ***   صدا به روی دو دست سه‏تار خواهد مُرد
تو می‏آیی و تمام فرعون‏های مومیایی شده، در بین چشم‏هایت غرق می‏شوند و به نیستی دوباره می‏پیوندند.
تو می‏آیی؛ درست لحظه خاک‏سپاری زمان، در حالی که آغوش پراکنده باد، بوی باروت فشرده را می‏دهد.
تو می‏آیی و تمام آینه‏ها، به حقیقت روشن تو اعتراف می‏کنند. تو می‏آیی و تمام انسان، با آن سوی خویش، روبه‏رو می‏شود و به فراسوی آشنایی می‏رسد. تو می‏آیی و تمام تپش‏های ماسیده بر دیوارهای ماسه‏ای، در آغوش توفانی و متلاطم تو رها می‏شوند.
تو می‏آیی؛ نرم‏تر از تمامی قوهای آزاد در باد و سبک بال‏تر از پر پروازهای بی‏وقفه در اوج.
تو می‏آیی از سمت دورترین قصه‏های سرزمین‏های شرقی.
محمد کامرانی اقدام

نوشتن دیدگاه