« سوار سپیدپوش »

دشت زخمی‏ست و بادیه، حیران‏ترین روزها را از خویش عبور می‏دهد.
توفان‏های شن، چهره خورشید را می‏پوشانند و چشمان روشن را.
یاد مصیبت‏ها، قبایل متروک را هر لحظه می‏فرساید و خیمه‏های صد چاک را هم سوختن آزارشان می‏دهد.
بوی لاشه‏های بسیار مانده، دماغ خاک را سیاه کرده است.
آیا دیگر سواری، ذهن شبیخون خورده این دشت را روشن نخواهد کرد، با یال‏های درخشان بلند اسبی که از تپه‏های رفیع، بشارتی خواهد رسید؟
آیا آسمان از یاد برده است که روزگاری این دشت، مردپروری غیور بوده است که سرسبزترین شهامت‏ها را چون چشمه‏های فواره گونه، از خویش متصاعد می‏کرده است؟
در نگاه آسمان، این دشت، آیا مرده‏ای بیش نیست؟ آسمان را نمی‏دانم، اما من که خارگونه هنوز در این دشت نفس می‏کشم، در قلب خاک، تپش خون امیدی دور را حس می‏کنم که تا روز رجعت سوار سپیدپوش، این دشت را همچنان زنده و گرم نگاه خواهد داشت؛ سوار سپیدپوشی که خیل سیاه دلانِ خیره، تازه هنوز از هیبت نامش خود را زیر بوته‏های خار پنهان می‏کنند و فوج مظلومان مغلوب، از عظمت نامش، نیروی نفس کشیدن دوباره می‏یابند
ما خارهای کهنه این صحرا، صبور و مطمئن، نامش را چون آیه‏ای قاطع در باد همسرایی می‏کنیم و همچنان می‏مانیم.
آری! دشت، رجعت مردی را می‏طلبد. دشت، مردی را می‏طلبد که مردها را دوست می‏دارد و عشق را می‏ستاید.
آری! ما خارهای صبور صحرا، نبض مشوش خویش را این‏گونه آرام می‏کنیم تا روز رجعت شهسوار بادهای بیابانی ـ که از رد گام‏های سحرانگیز اسبش، چشمه می‏جوشد و آن‏گاه، بیابان، دیگر بیابان نخواهد بود ـ .
ای شهسوار! با من بگو چه روزی، در کدام تقویم، روز رجعت تو خواهد بود؟
ای مرد! ای همیشه مرد! امسال هم تقویم پوسید و ورق خورد و صفحه صفحه از دفتر تاریخ کنده شد، اما کدام سال، سالِ شمشیرهای تشنه قبیله مظلوم است؟
برخیز! غبار قرن‏ها را از سم اسبت بازگیر و شمشیر از سطح دیوار.
من نیک می‏شناسمت؛ و روز رجعتی بی‏شک خواهد بود ـ
من نیک می‏شناسمت؛ چرا که هر صبح، تصویرت را طراحی شده بر دشت می‏بینم و گویی دستی پنهان، هر شب تا صبح می‏نشیند و عاشقانه چهره تو را بر شن‏های خنک سحرگاهی رسم می‏کند!
من نیک می‏شناسمت؛ چرا که نام بلند تو را هر شب، صدایی در باد می‏خواند و بشارت روز رجعتی را که دیر نخواهد بود.
مهدی میچانی فراهانی

نوشتن دیدگاه