« مژده ای دل... »

امروز هم مثل دیروز از خواب بیدار شدم و ساعت روزمرگی‏ام را برای یک روز کامل تنظیم کردم.
امروز هم مثل دیروز از خواب بیدار شدم و صبحی دوباره را بی‏تو آغاز کردم.
امروز هم مثل دیروز آن‏قدر مشغول کار خویش گشتم که فراموش کردم «تو نیستی» و ما هنوز نماز صبحمان را فُرادی می‏خوانیم.
امروز هم مثل هر روز، و هر روز هم مثل امروز، و باز تکرار و تکرار و تکرار.
بعضی وقت‏ها آن‏قدر در این تکرارها حل می‏شوم که جمعه‏ها را فراموش می‏کنم، جمعه‏هایی که، آن وقت‏های بچگی‏ام انتظارش را می‏کشیدم تا باز با پدر به خانه‏ات بیاییم.
و همین که چشمم به گنبد سبز و با صفایت می‏افتاد آن‏قدر سبک می‏شدم که انگار پرنده‏ای هستم در آسمان حرمت.
آن روزها چه اندازه تو را حس می‏کردم! آن روزها چه اندازه پیش من بودی!
حالا که فکر می‏کنم می‏بینم تولدم را بی‏تو، کودکی‏ام را بی‏تو بودم و اکنون جوانی‏ام را بی‏تو زندگی می‏کنم؛ و چه قدر دلم می‏گیرد از این‏که روزهای شادابی و نشاطم را بی‏تو سپری کنم! این روزها به هر طرف که نگاه می‏کنم می‏بینم نگاه‏ها به هر دلیلی تو را جست‏وجو می‏کند.
یکی ناتوان است و توانگری جست‏وجو می‏کند، یکی مظلوم است و دادگری می‏طلبد.
آری، این روزها که غروب را پشت ساختمان‏های بلند سیمانی شهر پشت چراغ‏های شهر، گم می‏کنم، دلم بیش‏تر می‏گیرد. این زرق و برق‏ها عجیب خانمان‏سوزمان کرده است.
چشم می‏بندم، مثل همیشه حافظ را برمی‏دارم و نیت می‏کنم. باز هم همان غزل:
«مژده ای که مسیحا نفسی می‏آید   ***   که ز انفاس خوشش بوی کسی می‏آید»
نمی‏دانم تا کی باید برای آمدنت فال بگیرم، تا کی باید قلم بردارم و از روزهای بی‏کسی‏ام بنویسم. آن‏قدر نوشته‏ام که دیگر کلمات مرا یاری نمی‏کنند.
آن‏قدر برای آوردن بهترین واژه‏ها فکر کرده‏ام که دیگر تمام واژه‏های خوبِ ذهنم تمام شده است.
ای سبز پوش مهربان! با زبان بی‏زبانی‏ام و با قلم شکسته‏ام هنوز در انتظار روزی هستم که بیایی و تمام اشک‏های جاری مظلومان را با دست‏های عدالت گسترت پاک کنی. ای مولای مهربان؛ ای عدالت مطلق! هنوز هم به شوق دیدن صفای حرمت، جمکرانی‏ام.
طیبه نداف

نوشتن دیدگاه