اهل بیت علیهم السلام

پلک‏هایم را می‏گشایم
باز هم نگاه منتظرم را به افق‏های دور می‏دوزم.
این روزها، دیوار غفلت بلندتر از آن است که کسی خود را از پشت آن بنگرد و خویشتنش را دریابد. این روزها سایه یک یأس مبهم بر سرِ خاک خیمه‏زده و زمین در برابر تاریخِ زخم خورده سر فرود آورده و من باز هم دستانِ مشت کرده‏ام را بر برهوت زندگی می‏کوبم و فریاد سر می‏دهم.
«زمان با نامِ تو پیوند خورده است   ***   زمین بی رویِ تو سرد است و مرده است
بتاب ای آفتاب از مشرقِ عشق   ***   خدا ما را به دستِ تو سپرده است»
آری! «تو را من چشم در راهم» به اندازه هزار شکوفه بهار.
روزهایم همیشه تو را کم دارد، نگاهم همیشه در جستجوی آرامشی ناب است.
کاش دستانِ نیازم سرشار از عنایت شود و چشمان اشتیاقم، گرم نگاهِ تو، تو که تعبیر رؤیاهای سبزی و تفسیر آیه‏های ایمان.
تو که «عین الحیاتی» و «السفینه النجاة»
صبحی که بیایی، تمام روزهای منتظرم را با ریسمان محبتت نخ می‏کنم و برگردن می‏آویزم.
هزار فریاد از فراسوی دشت‏ها بر می‏آورم تا فروغت را نصیبم کنی.
هزار گلخند نذر قدم‏هایت می‏کنم تا لبخندت را بر کنج دلم فرود آری.
هزار نگاه نگران در چشم می‏نگارم تا مرا بنگری و هزار مطلع قرن می‏سرایم تا در طالعِ نگونم طلوع کنی.
زمانه پر شده از صحنه‏های نا زیبا   ***   تو ای بهانه زیبا، طلوع کن و بیا
روزی که بیایی، زمین به سکوت می‏نشیند و من بی شک فریاد بر می‏آورم...
... السّلامُ علیک ایُّها المُهَذِب الخائف، السَّلام علیک ایُّها الولیُّ النّاصح. و این تلاطم آسمانی توست که سکوتِ سنگین فضا را می‏شکند.
روزی که بیایی، ارتفاعِ ناپایدارِ ظلم فرو می‏ریزد و بنایِ عدالت سر به آسمان هفتم می‏ساید.
روزی که بیایی، قفلِ غفلت از قلب‏ها گشوده می‏شود و هجاهایِ ماندگارِ زندگی بر دیواره زمان حک می‏شود.
آری! تو در یک غروب غبار آلود می‏آیی و بن بستِ تجاهل را به شاهراهِ معرفت پیوند می‏زنی و تکامل و گسترده زیستن را تکثیر می‏کنی.
بیا که نبودنت زمین را بر هوت کرده و قاصدک نیازمان را همسفرباد.
تمامِ جاده‏ها چشم انتظارِ مقدمت هستند   ***   سوارِ سبزپوشِ وادی بطحا نمی‏آیی؟
ببین در انتظارم تا نثار مقدمت سازم   ***   دلم راهستی ام، دار و ندارم را نمی‏آیی؟
اکرم کامرانی

نوشتن دیدگاه