« بغض جمکرانی »

ای آقای آدینه‏ها! زمین به دنبال ردپایی از خورشید، به ثانیه‏ها چشم دوخته و قامت راست کرده است. آری! خواهی آمد ـ در خشکسال ایمان و یلدایی‏ترین شب فراق، از پشت قاب کهنه انتظار ـ و پنجره‏های محبت و امید را به باغ مهربانی باز خواهی کرد.
خواهی آمد ـ با ردایی از عدالت، از میان آبی آرام دریاها ـ و خرقه‏های تزویر و ریا را از تن‏ها بیرون خواهی کرد.
خواهی آمد و سکوت ثانیه‏ها را می‏شکند طنین گام هایت،
ای بهانه‏ای برای اشک! جمعه‏ها بی تو، میل گریستن دارد و بغض جمکرانی‏مان، سیلاب عشق را بر گونه‏هامان جاری می‏سازد.
ای موعود جمعه! ما را به جمعهِ موعود برسان.
می‏دانم که می‏آیی؛ «الیس الصبح بقریب»
معصومه عبدالحسینی

نوشتن دیدگاه