« عدالت ناگزیر »

وقتی در غم دوری روی مهربانت، از مردم کناره می‏گیرم، فرشتگانِ نصیحتِ دینم، مرا به سوی جماعت دل‏شکستان اشاره می‏کنند.
وقتی در تردد شلوغِ افکارم غرق می‏شوم، ندایی مرا به خلوتِ دعایِ ظهورِ تو فرا می‏خواند.
گویا از دوری تو، خویشتن را هم گم کرده‏ام و میان تضادها، به بیچارگی خود معترفم؛ و این حال، حالِ عاشق است که از دوریِ مولای خویش، به عجز و ناتوانی رسیده است.
می‏دانم، زمامِ به هم‏ریختگی بیرون و درونم، همه در دست‏های توست؛ نظم و عدالت را به روح و روانم و به مردم جهانم و به بی‏نظمیِ آسمانم بازگردان که تو عدالت ناگزیر جهانی، یا مهدی !

نوشتن دیدگاه