نفس میکشم در هوای حسن
شدم از ازل مبتلای حسن

چراغ شبستان دینداری‌ام
شده اشک در روضه های حسن

نداری نبیند به عمرش کسی
که شد یک شبی را گدای حسن

بزرگی برازنده ی ان کسی ست
که باشد فقط خاک پای حسن

چه صف ها که بستند جبریل‌ها
ورودی ی مهمان سرای حسن

دل از دست داوودها برده است
طنین خوش ربنای حسن

یقینا تبارک به خود گفته است
پس از خلقت او خدای حسن

چه حبل المتینی شود روز حشر
به شیعه نخی از عبای حسن

نویسند ای کاش بر لوح دل
مرا نوکر جان فدای حسن

ندیدیم مدیون نباشد کسی
به دستان مشگل گشای حسن

"خدا را بران بنده بخشایش است"
که گریه کند در عزای حسن

نگاهی به ما کرد و انگاه ما
حسینی شدیم از دعای حسن

حسن کردی