شَهی که معنی والشمس رویِ انور اوست   ***   سواء سوره واللیل مویی از سر اوست
به پیش نور رِخَش نور آفتاب کجا   ***   که آفتاب خجل از رخ مُنَوَّر اوست
به ماه نسبت رویش، عین بی‏خردی‏ست   ***   مَهِ چهارده آینه برابر اوست
غلام درگه آن شاه عرش مقدارم   ***   که جبرئیل امین چون غلام، بَر دَرِ اوست
ز کهکشان فلک عارض ز من پرسید   ***   جواب دادم کاین خط و راه معبر اوست
دَهُم امام که او راست یازده معصوم   ***   تمام جدّ و پدر جز یکی که مادر اوست
ولیِّ مطلق آن حجت و خلیفه‏ی حق   ***   که هفت کاخِ مُطَبَّق، رواق منظر اوست
ابوالحسن خَلَفِ متّقی، علیّ نقی   ***   که این لقب، شرف تاج و زیب افسر اوست
فدای قدر و جلالش که تا خداست خدا   ***   لباس عزّت و شوکت قبای پیکر اوست
برای ذاکر غیر از دَرَش پناهی نیست   ***   که خاکِ درگهِ او آبروی محشر اوست
ذاکرعلامه مجلسی