عثمان بن‏ سعيد از ياران امامان پاك; على النقى و حسن عسكرى (عليهما السلام) بود. از طرف آن دو مورد تاييد قرار گرفت و به شيعيان معرفى شد. «احمد بن‏على بن‏نوح‏»، به نقل از «محمد بن‏اسماعيل‏»، مى‏نويسد: در سامرا به حضور امام عسكرى رفتم. گروهى از شيعيان در حضورش بودند. خادم حضرت وارد شد و گفت: اى آقا، گروهى (مسافر) گردآلود به خانه آمده‏اند.
حضرت فرمود: آنها گروهى از شيعيان يمنى هستند. برو، عثمان بن‏سعيد عمروى را بياور.
وقتى عثمان آمد، حضرت به او فرمود: اى عثمان، بى‏ترديد تو وكيل و مورد اعتماد من هستى و در مال خدا امانت‏دارى. برو و مالى را كه يمنى‏ها آورده‏اند، بگير.
گفتم: سوگند به خدا، عثمان از شيعيان و برگزيده‏هاى شماست و شما به آگاهى ما، در اين‏باره كه او امين بر اموال الهى و وكيل و مورد اعتماد شماست، افزوديد.
فرمود: آرى، چنين است. شاهد باشيد كه عثمان بن‏سعيد عمروى وكيل من و فرزندش محمد وكيل فرزندم مهدى است.
مالك بن‏فزارى نيز به نقل گروهى از شيعيان، مى‏گويد: امام عسكرى، در مجلسى كه چهل تن از شيعيان براى كسب اطلاع در باره امام بعد از وى به حضورش رسيده بودند، حضرت حجت را، كه كودكى ماه سيما و شبيه پدر بود، نشان داد و فرمود: شما پس از اين او را نمى‏بينيد. بنابراين، آنچه عثمان مى‏گويد، بپذيريد كه او جانشين امام شماست و نيابت‏به او سپرده مى‏شود.
دليل ديگر بر نيابت عثمان بن‏سعيد اين است كه نامه و توقيعات حضرت صاحب‏الامر كه به وسيله عثمان بن‏سعيد و پسرش محمد به شيعيان مى‏رسيد، به همان خطى بود كه در زمان حيات امام عسكرى(ع) نوشته مى‏شد و مردم با آن آشنا بودند. به همين سبب، شيعيان در عدالت و امانت پدر و پسر ترديد روا نمى‏دارند.
عثمان بن‏سعيد در حدود سال 265ه .ق وفات يافت و آرامگاهش در سمت غربى مدينة‏السلام  بغداد  در خيابان ميدان واقع است. شيخ طوسى در «الغيبة‏» مى‏نويسد: من قبرش را در مكان ياد شده ديده‏ام.