ابوالحسن از چهره ‏هاى برجسته حديث در كوفه و از خواص اصحاب امام هادى و عسكرى عليهماالسلام ، برادر احمد بن حسن بن على بن فضّال (م 260 ق) است كه از اصحاب امام هادى عليه‏السلام بود. همچنين پدرش حسن بن على بن فضّال (م 224 ق) از اصحاب امام رضا عليه‏السلام بود كه به زهد و كثرت عبادت شهرت داشت. شوهرخاله او داود بن حصين اسدى نيز از راويان راستگوى شيعه بود. وى درباره خويش مى‏گويد: «هجده ساله بودم كه همراه پدرم، كتاب‏ هاى او را مقابله مى‏كردم، ولى جرئت نمى‏كردم رواياتش را نقل كنم.» وى (نيز مانند پدرش) قبلاً «فطحى المذهب» بود و سپس به ائمّه طاهرين عليهم‏السلام رجوع كرد و از طريق دو برادرش، احاديث پدرش را روايت كرد. محمّد بن مسعود سمرقندى عيّاشى، مؤلف تفسير عيّاشى، مى‏گويد: «در خراسان و عراق، كسى را از محدّثان نديدم كه از على بن حسن در كوفه افقه و افضل باشد، و در حفظ حديث و قرآن، كسى بر او مقدّم نبود.»
روايتگر احاديث او احمد بن محمّد بن سعيد و محمّد بن زبير هستند. خود او از محمّد بن عبداللّه بن زراره و اسماعيل بن مهران، محمّد بن خالد طيالسى، ايّوب بن نوح و ديگران نقل حديث كرده است. تأليفات او بالغ بر 30 كتاب مى‏باشند. از جمله آثار اوست: فضل الكوفه، كتاب الرجال، كتاب الطب، اصفياء اميرالمؤمنين عليه‏السلام و اثبات امامة عبداللّه بن جعفر افطح. وى همچنين در بيشتر ابواب فقهى مانند «الوضوء»، «الصلاة»، «الحيض»، «الزكاة» و جز آن‏ها تأليفاتى دارد.

نوشتن دیدگاه