قدردانی از خدمت ارائه شده یا نعمت اعطا شده و سپاس از بانی آن، عملی است که انسان خردمند و فهمیده، آن را از وظایف خود بر شمرده و همواره می کوشد تا از کسی که به او خدمتی کرده با به نوعی از او دستگیری نموده، سپاس گزاری کند. این چنین انسانی، تشکر و سپاس گزاری را، کمترین واکنش به خدمت و عطای ارائه شده به خود می داند. از آنجا که تمام موجودات زنده، روزی خور خدای متعال اند و اوست که همواره و در هر روز، روزی آنان را عطا می کند و در تهیه روزی، نقش مستقیم داشته و سلامت جسم آدمی برای خوردن روزی نیز از نعمتهای ارزشمند اوست، از بندگان شایسته و نیکوکارش ناسپاسی و کفران نعمت بعید و دور از انتظار بوده و بی توجهی به ولی نعمت از طرف آنان سزاوار نیست. بنابراین، وظیفه هر بنده قدردان و شاکر این است که شکر نعمت های آفریدگار خود را به جای آورده و هنگام خوردن روزی، سپاس گزار او باشد.
البته شکر گزار بودن، به این معنا نیست که خداوند را تنها با زبان تسبیح و تقدیس گوید؛ بلکه افزون بر آن، انجام برخی اعمال نیز می تواند نشانه ارج نهادن به نعمت خداوند و شکر گزاری از او باشد. کارهایی همچون پرهیز از اسراف، و خوردن غذا به طور کامل، خوردن غذاهای بر زمین ریخته، در صورت تمیز و بهداشتی بودن و نیز لیسیدن انگشتان آغشته به غذا، می تواند از جمله موارد شکر گزاری به شمار آید.
لذا پیامبر خاتم حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده است:
الطعام الشاکر افضل من الصائم الصامت.(67)
خورنده شکرگزار، برتر از روزه دار ساکت و غیر شاکر است.
و امام صادق (علیه السلام) نیز فرموده است:
کان علی بن الحسین (علیه السلام) اذا رفع الخوان، قال: الحمدلله الذی حملنا فی البر و البحر ورزقنا من الطیبات و فضلنا علی کثیر من خلقه تفضیلا.(68)
هر گاه سفره غذا برچیده می شد؛ امام علی بن الحسین (علیه السلام) می فرمود: سپاس خداوند را که قدرت حرکت در خشکی و دریا را به ما عطا فرمود و روزی ما را از پاکی ها قرار داد و ما را بر بسیاری از آفریدگان خود برتری بخشید

نوشتن دیدگاه