پرخوری و سنگینی شکم با شادابی در عبارت و مناجات سازگاری ندارد. شکم بارگی کسالت به بار می آورد و کسالت نیز یا شادابی را به هنگام عبادت می گیرد و یا به طور کلی توفیق عبادت و مناجات با خدا را سلب می کند.
امام صادق (علیه السلام) در حدیث شریفی می فرماید:
ظهر ابلیس لیحیی بن زکریا (علیه السلام)، و اذا علیه معالیق من کل شی ء، فقال له یحیی: ما هذه المعالیق یا ابلیس؟ فقال: هذه الشهوات التی اصبتها من ابن آدم، قال: فهل منها شی ء؟ قال: ربما شبعت فثقلتک عن الصلاه و الذکر، قال یحیی: الله علی آن لا املا بطنی من طعام ابدا. و قال ابلیس: لله علی آن لا انصح مسلما ابدا. ثم قال ابو عبدالله (علیه السلام): یا حفض لله علی جعفر و آل جعفر آن لایملووا بطونهم من طعام ابدا، ولله علی جعفر و آل جعفر آن لا یعملوا للدنیا ابدا.(139)
شیطان در حالی که بر او آویزه های زیادی آویخته شده بود بر یحیی ین زکریا ظاهر شد. یحیی به او گفت: ای ابلیس! این آویزها چیست؟ شیطان گفت اینها شهوتهایی است که به فرزندان آدم می زنم (و آنان را می فریبم). یحیی گفت: آیا از این اشیا که به خود آویخته ای، چیزی هست که مرا با آن فریب داده باشی؟ گفت: گاهی مواقع سیر می شوی و من تو را سنگین می کنم تا به نماز و ذکر نپردازی. یحیی گفت: برای خدا بر خود واجب می سازم که هرگز شکمم را از غذا پر نکنم. شیطان نیز (که به اشتباه خود پی برده بود) گفت: برای خدا بر خود واجب می کنم که هرگز مسلمانی را نصیحت نکنم. سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: ای حفض! برای خدا بر جعفر و خاندان جعفر است که هرگز شکمهایشان را از غذا پر نکنند و برای خدا بر جعفر و خاندان جعفر است که برای دنیا هرگز عملی انجام ندهند.

139) المحاسن: ج 2، ص 222، ح 1667

نوشتن دیدگاه