یکی از زیباترین سنتهای پیامبران الهی، پرهیز از تنها خوری است.
در کتابهای تاریخ پیامبران، به ندرت می توان یافت که پیامبری از پیامبران خداوند، به تنهایی مشغول خوردن غذا بوده باشد. با مطالعه سرگذشت آن بزرگواران، آنچه بیشتر به آن بر می خوریم، اهتمام آنان به همراه کردن دیگران با خود به هنگام خوردن و نیز سفارش بسیار به پیروان و یاران خود از این باره است.
حضرت ابراهیم (علیه السلام) از پیامبرانی بود که به این سنت نیکو مقید بوده و هرگز به تنهایی و بدون میهمان غذا نمی خورده، تا آنجا که براساس برخی روایات، این ویژگی، یعنی میهمان دوستی و علاقه بسیار آن حضرت به همراه کردن دیگران با خود به هنگام خوردن غذا، باعث شد که خداوند او را به عنوان دوست خود برگزیند و لقب خلیل الله را به او عطا کند.
در میان سخنان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت، احادیث بسیاری در بیان فضیلت این عمل و نیز توصیه و تاکید در خصوص عمل به آن می توان مشاهده نمود.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
کلوا جمیعا و لا تفرقوا فان البرکه مع الجماعه.(161)
به صورت جمعی بخورید و پراکنده نشوید؛ زیرا خیر و برکت با جماعت است.
و نیز از آن حضرت نقل شده است که:
ان احب الطعام الی الله ما کثرت علیه الایدی.(162)
محبوب ترین غذاها نزد خدا، آن غذایی است که دستهای زیادی بر آن وارد شود.
همچنین ایشان درباره برکت غذای جمعی می فرماید:
الجماعه برکه و طعام الواحد یکفی الاثنین و طعام الاثنین یکفی الاربعه.(163)
جماعت، برکت است و غذای یک نفر، برای دو نفر کفایت می کند و غذای دو نفر برای چهار نفر کافی است.(164)
یاسر خادم امام رضا (علیه السلام) می گوید:
کان الرضا (علیه السلام) اذا خلا جمع حشمه کلهم عنده الضغیر و الکبیر، یتحدثهم ویانس بهم و یونسهم و کان (علیه السلام) اذا جلس علی المائده لایدع صغیرا و لاکبیرا حتی السائس و السائس و الحجام الا اقعده معه علی مائدته.(165)
امام رضا (علیه السلام) وقتی خلوت می کرد (و از کارهای خود فارغ می شد) تمام خدمتکاران خود را از کوچک به بزرگ جمع می کرد، با آنها سخن می گفت و با ایشان انس داشت و آنان نیز با آن حضرت انس داشتند. نیز وقتی آن حضرت بر سر سفره می نشست، همه افراد کوچک و بزرگ را با خود بر سر سفره خود می نشاند، حتی کارگر یا حجامت گر را.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید:
ایما مومنی یحب الاکل مع الاولاد ناداه ملک من تحت العرش: یا عبدالله استانف العمل فقد غفرالله لک الذنوب کلها.(166)
هر مومنی که خوردن با فرزندان (خود) را دوست داشته باشد، فرشته ای از زیر عرش او را صدا می زند که: ای بنده خدا! عمل از سرگیر؛(167) که خداوند همه گناهانت را آمرزید.
امام صادق (علیه السلام) از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرمود:
ما من رجل یجمع عیاله ویضع مائده بین یدیه و یسمی و یسمون فی اول الطعام و یحمدون الله عزوجل فی آخره فترتفع المائده حتی یغفر لهم.(168)
از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرمود: هیچ مردی نیست که همه اعضای خانواده خود را گرد آورده و سفره ای پهن کند و آن گاه بسم الله بگوید، و آن نیز بسم الله بگویند و در پایان غذا خدا را ستایش کرده شکر گویند و سفره را جمع کنند، مگر آنکه همگی آنها آمرزیده شوند.یکی از زیباترین سنتهای پیامبران الهی، پرهیز از تنها خوری است.
در کتابهای تاریخ پیامبران، به ندرت می توان یافت که پیامبری از پیامبران خداوند، به تنهایی مشغول خوردن غذا بوده باشد. با مطالعه سرگذشت آن بزرگواران، آنچه بیشتر به آن بر می خوریم، اهتمام آنان به همراه کردن دیگران با خود به هنگام خوردن و نیز سفارش بسیار به پیروان و یاران خود از این باره است.
حضرت ابراهیم (علیه السلام) از پیامبرانی بود که به این سنت نیکو مقید بوده و هرگز به تنهایی و بدون میهمان غذا نمی خورده، تا آنجا که براساس برخی روایات، این ویژگی، یعنی میهمان دوستی و علاقه بسیار آن حضرت به همراه کردن دیگران با خود به هنگام خوردن غذا، باعث شد که خداوند او را به عنوان دوست خود برگزیند و لقب خلیل الله را به او عطا کند.
در میان سخنان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت، احادیث بسیاری در بیان فضیلت این عمل و نیز توصیه و تاکید در خصوص عمل به آن می توان مشاهده نمود.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
کلوا جمیعا و لا تفرقوا فان البرکه مع الجماعه.(161)
به صورت جمعی بخورید و پراکنده نشوید؛ زیرا خیر و برکت با جماعت است.
و نیز از آن حضرت نقل شده است که:
ان احب الطعام الی الله ما کثرت علیه الایدی.(162)
محبوب ترین غذاها نزد خدا، آن غذایی است که دستهای زیادی بر آن وارد شود.
همچنین ایشان درباره برکت غذای جمعی می فرماید:
الجماعه برکه و طعام الواحد یکفی الاثنین و طعام الاثنین یکفی الاربعه.(163)
جماعت، برکت است و غذای یک نفر، برای دو نفر کفایت می کند و غذای دو نفر برای چهار نفر کافی است.(164)
یاسر خادم امام رضا (علیه السلام) می گوید:
کان الرضا (علیه السلام) اذا خلا جمع حشمه کلهم عنده الضغیر و الکبیر، یتحدثهم ویانس بهم و یونسهم و کان (علیه السلام) اذا جلس علی المائده لایدع صغیرا و لاکبیرا حتی السائس و السائس و الحجام الا اقعده معه علی مائدته.(165)
امام رضا (علیه السلام) وقتی خلوت می کرد (و از کارهای خود فارغ می شد) تمام خدمتکاران خود را از کوچک به بزرگ جمع می کرد، با آنها سخن می گفت و با ایشان انس داشت و آنان نیز با آن حضرت انس داشتند. نیز وقتی آن حضرت بر سر سفره می نشست، همه افراد کوچک و بزرگ را با خود بر سر سفره خود می نشاند، حتی کارگر یا حجامت گر را.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید:
ایما مومنی یحب الاکل مع الاولاد ناداه ملک من تحت العرش: یا عبدالله استانف العمل فقد غفرالله لک الذنوب کلها.(166)
هر مومنی که خوردن با فرزندان (خود) را دوست داشته باشد، فرشته ای از زیر عرش او را صدا می زند که: ای بنده خدا! عمل از سرگیر؛(167) که خداوند همه گناهانت را آمرزید.
امام صادق (علیه السلام) از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرمود:
ما من رجل یجمع عیاله ویضع مائده بین یدیه و یسمی و یسمون فی اول الطعام و یحمدون الله عزوجل فی آخره فترتفع المائده حتی یغفر لهم.(168)
از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرمود: هیچ مردی نیست که همه اعضای خانواده خود را گرد آورده و سفره ای پهن کند و آن گاه بسم الله بگوید، و آن نیز بسم الله بگویند و در پایان غذا خدا را ستایش کرده شکر گویند و سفره را جمع کنند، مگر آنکه همگی آنها آمرزیده شوند.یکی از زیباترین سنتهای پیامبران الهی، پرهیز از تنها خوری است.
در کتابهای تاریخ پیامبران، به ندرت می توان یافت که پیامبری از پیامبران خداوند، به تنهایی مشغول خوردن غذا بوده باشد. با مطالعه سرگذشت آن بزرگواران، آنچه بیشتر به آن بر می خوریم، اهتمام آنان به همراه کردن دیگران با خود به هنگام خوردن و نیز سفارش بسیار به پیروان و یاران خود از این باره است.
حضرت ابراهیم (علیه السلام) از پیامبرانی بود که به این سنت نیکو مقید بوده و هرگز به تنهایی و بدون میهمان غذا نمی خورده، تا آنجا که براساس برخی روایات، این ویژگی، یعنی میهمان دوستی و علاقه بسیار آن حضرت به همراه کردن دیگران با خود به هنگام خوردن غذا، باعث شد که خداوند او را به عنوان دوست خود برگزیند و لقب خلیل الله را به او عطا کند.
در میان سخنان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت، احادیث بسیاری در بیان فضیلت این عمل و نیز توصیه و تاکید در خصوص عمل به آن می توان مشاهده نمود.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
کلوا جمیعا و لا تفرقوا فان البرکه مع الجماعه.(161)
به صورت جمعی بخورید و پراکنده نشوید؛ زیرا خیر و برکت با جماعت است.
و نیز از آن حضرت نقل شده است که:
ان احب الطعام الی الله ما کثرت علیه الایدی.(162)
محبوب ترین غذاها نزد خدا، آن غذایی است که دستهای زیادی بر آن وارد شود.
همچنین ایشان درباره برکت غذای جمعی می فرماید:
الجماعه برکه و طعام الواحد یکفی الاثنین و طعام الاثنین یکفی الاربعه.(163)
جماعت، برکت است و غذای یک نفر، برای دو نفر کفایت می کند و غذای دو نفر برای چهار نفر کافی است.(164)
یاسر خادم امام رضا (علیه السلام) می گوید:
کان الرضا (علیه السلام) اذا خلا جمع حشمه کلهم عنده الضغیر و الکبیر، یتحدثهم ویانس بهم و یونسهم و کان (علیه السلام) اذا جلس علی المائده لایدع صغیرا و لاکبیرا حتی السائس و السائس و الحجام الا اقعده معه علی مائدته.(165)
امام رضا (علیه السلام) وقتی خلوت می کرد (و از کارهای خود فارغ می شد) تمام خدمتکاران خود را از کوچک به بزرگ جمع می کرد، با آنها سخن می گفت و با ایشان انس داشت و آنان نیز با آن حضرت انس داشتند. نیز وقتی آن حضرت بر سر سفره می نشست، همه افراد کوچک و بزرگ را با خود بر سر سفره خود می نشاند، حتی کارگر یا حجامت گر را.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید:
ایما مومنی یحب الاکل مع الاولاد ناداه ملک من تحت العرش: یا عبدالله استانف العمل فقد غفرالله لک الذنوب کلها.(166)
هر مومنی که خوردن با فرزندان (خود) را دوست داشته باشد، فرشته ای از زیر عرش او را صدا می زند که: ای بنده خدا! عمل از سرگیر؛(167) که خداوند همه گناهانت را آمرزید.
امام صادق (علیه السلام) از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرمود:
ما من رجل یجمع عیاله ویضع مائده بین یدیه و یسمی و یسمون فی اول الطعام و یحمدون الله عزوجل فی آخره فترتفع المائده حتی یغفر لهم.(168)
از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرمود: هیچ مردی نیست که همه اعضای خانواده خود را گرد آورده و سفره ای پهن کند و آن گاه بسم الله بگوید، و آن نیز بسم الله بگویند و در پایان غذا خدا را ستایش کرده شکر گویند و سفره را جمع کنند، مگر آنکه همگی آنها آمرزیده شوند.

161) الفردوش: ج 3، ص 242، ح 4711.
162) همان: ص 638، ح 6000، و نیز ر . ک:: دعائم الاسلام: ج 2، ص 116، 387.
163) الجعفریات: ص 159.
164) اشاره به ضرب المثل: از کم زیاد آورد است که معمولا زمانی به کار می رود که مقداری از غذا مقداری باقی بماند و همگی سیر شوند، درحالی که ابتدا گمان می شد غذا به اندازه کافی نیست.
165) بحارالانوار: ج 66، ص 350، ح 1؛ عیون الخبار الرضا: ج 2، ص 159، ح 24.
166) تنبیه الغافلین: ص 344، ح 499.
167) عمل از سر گیر؛ یعنی دیگر هیچ گناهی در نامه عملت نیست و همانند جوانی که تازه مکلف شده و از زمان تکلیف، شروع به انجام اعمال نیک می کند و مواظب است که گناهی در نامه عملش ثبت نشود، تو نیز آگاه باش که گناهانت آمرزیده شد؛ پس اعمالت را از سر گیر.
168) الکافی: ج 6، ص 296، ح 25.

نوشتن دیدگاه