نامش محمّد بود، کنیه‏ اش ابوجعفر و لقبش باقر.
اهل مدینه بود و ساکن خانه وحی. از کودکی، هم ‏بازی علی ‏اصغر بود و ستون خیمه ‏گاهِ زین العابدین. شاهد عشق بود و در آغوش شکفتن. دلش یادگاری بود از عاشقانه ‏های کربلا. کوچه کوچه، غم در دلش بود و با زخم و غربت، الفتی دیرینه داشت.
امام لاله ‏ها بود و شقایق ‏ها. پیشوای شکوفه‏ های عشق بود و مقتدای مهربانی ‏ها.
از گوشه عبایش آسمان می‏چکید و در زیر گام‏ هایش تمام ادّعاهای بزرگ به خاک می‏افتادند.
در پای درسِ چشم‏ هایش، آفتاب اوّلین شاگرد سحرخیز مکتب مهربانی بود.
ستاره ‏های سالخورده علم و دانش، در حضور پر فروغش رنگ می ‏باختند و خویش را به زیر گام‏ هایش می ‏افکندند. اینک در آستانه غروب غربت‏ زای خویش، شور فراگیر کربلا را با رایحه لبخندش، در لحظه های تاول‏ زده مدینه می‏پراکند.
سر تا سرِ مدینه کربلا شده بود؛ سیاه و سفید، «هشام بن عبدالملک» آخرین تیر خویش را از ترکش عناد و کینه‏ ورزی بیرون آورد و روشنی فزاینده امام را نشانه گرفت.
یا محمّد! کمان را بگیر و تیری روانه کن. امام امتناع کرد و روی از چهره ناهمگون هشام برگرفت. امّا لجاجت هشام چونان مگس ‏های موذی امام را به انجام آن‏چه خداوند می‏خواست، وا می‏داشت.
هشام چونان خفّاشی در چشم‏های تیره خویش این سو و آن سو را می‏نگریست. انتظاری سیاه، سایه بر سر هشام انداخته بود. شاید، این بار امام را مغلوب دسیسه خویش سازد. امام کمان را برگرفت و تیری بر چلّه آن نهاد تا چلّه نشین سیاهی را بر جای خود میخ کوب کند. تیر را رها کرد، درست به جایی که هشام خیره بود.
این بار خیره سریِ چشم‏ های هشام، هدف تیر امام قرار گرفت. نُه تیر را یکی پس از دیگری بر طاق تیرهای نخستین نواخت تا بار دیگر هشام انگشت حیرت و تحسین بر زبان بگیرد و در انزوای خفّت بار خویش فرو رود.
خشم و کینه سر تا سر قلبِ سیاه هشام و خاندان او را فرا گرفته بود. او می‏دانست که حقیقت، زندگانی آنان را به باد خواهد داد، آن چنان‏که روشنایی، خفّاش صفتان را کور می‏کند.
امام آرام آرام، در کوچه‏ های مدینه رها می‏شد، درست مثل گریه‏ های علی در بین کوچه ‏ها. می‏رفت تا زهرِ کینه ظالمان را چونان آتشفشانی از سینه بیرون اندازد. امام می‏رفت تا حقارت، برازنده همیشه نام بنی امیه و بنی عباس بماند.
غروب بود و پیشوای عالمان و عاشقان به پیشواز لحظه ‏های سبزتر از بهار می‏رفت، و زمزمه «اللّهم لا تَمْقُتْنی» در گوش دشمنانش می‏ پیچید، چونان گردبادی شعله‏ور در بیابانی مهجور.

محمد کامرانی اقدام

نوشتن دیدگاه