130. والسماء ذات البروج
قسم به آسمان که دارنده برج ها است.
شیخ مفید به نقل از شیخ صدوق، از اصبغ بن نباته، در تفسیر این آیه، روایتی را چنین نقل می کند:
اصبغ بن نباته گفت: از ابن عباس شنیدم که می گفت: رسول خدا فرمود: یاد خدای - عز و جل - عبادت است، یاد من عبادت است، ذکر علی عبادت است، یاد فرزندانش، ائمه (معصومین (علیهم السلام)) عبادت است. سوگند به کسی که مرا به پیامبری برانگیخت! مرا بهترین مردم قرار داد! وصی من بهترین اوصیا است، او حجت خدا بر بندگانش و خلیفه خدا بر خلق او است. پس از من، ائمه هدی از فرزندان اویند. به واسطه آنان است که خداوند، عذاب را از اهل زمین بر می دارد و به واسطه آنان است که خداوند آسمان را نگه داشته، که جز به فرمان او بر زمین نیفتد،(398) و کوه ها را مهار کرده، که بر هم امتداد نیابند و باران را بز خلقش فرو فرستاد و گیاهان را رویانید. آنان به راستی، اولیای خدایند و خلفای من. شمار آنان شمار ماه ها است، دوازده ماه، به تعداد نقبای موسی بن عمران.
آن گاه حضرت، این آیه را تلاوت کرد: والسماء ذات البروج. سپس (در توضیح فرمود:) آسمان، منم و بروج، امامان پس از من، نخستین آنان، علی و آخرین آنان، مهدی است.(399)

398) اقتباس از: سوره حج (22) آیه 65.
399) اختصاص، 223، 224.