156. بسم الله الرحمن الرحیم
اذا جاء نصر الله والفتح ورأیت الناس یدخلون فی دین الله أفواجاً فسبح بحمد ربک واستغفره انه کان تواباً
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر. هنگامی که یاری خدا و پیروی فرا رسد و ببینی مردم گروه گروه وارد دین خدا می شوند، پروردگارت را تسبیح و حمد کن و از او آمرزش بخواه که او بسیار توبه پذیر است.
این سوره، مربوط به فتح مکه و از پیشگویی های قرآن کریم و بشارتی به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) پیش از فتح است.(519) پس از پیروی و فتح مکه، یکی از کارهایی که صورت گرفت، شکستن بت های درون کعبه بود. برای سرنگونی بت ها، حضرت علی (علیه السلام) بر دوش پیامبر قرار گرفت. محدثان و تاریخ نگاران، این حادثه را یکی از فضایل امام علی (علیه السلام) به شمار آورده و نگاشته اند:
قسمتی از بت های منصوب بر داخل کعبه و یا بیرون آن، وسیله علی (علیه السلام) سرنگون شد. پیامبر به علی فرمود: علی! بنشین تا من بر دوش تو قرار گیرم و بت ها را سرنگون کنم. علی در حالی که کنار دیوار کعبه قرار گرفته بود، پیامبر را بر دوش گرفت؛ ولی احساس سنگینی و ضعف نمود. پیامبر از وضع علی آگاه شد، دستور داد که علی بر دوش او قرار گیرد. علی بر دوش پیامبر قرار گرفت؛ و بت بزرگ قریش را، که از مس بود، بر زمین افکند، آن گاه به انداختن دیگر بت ها پرداخت. شاعر سخنور حله و ابن العرندس، که از شاعران مسلمان قرن نهم هجری است، در قصیده خود، پیرامون این فضیلت چنین می گوید:
و صعود غارب أحمد فضل له - دون القرابه و الصحابه أفضلا
صعود علی بر دوش احمد، فضیلتی است برای او. این فضیلت، غیر از خویشاوندی و هم نشینی است.(520)

519) ر.ک: المیزان، ج 20، ص 376.
520) فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ص 447. (مدارک این فضیلت تاریخی در الغدیر، ج 7، ص 10 - 13 آمده است).