بعضی نقل کرده اند: حضرت علی بن ابی طالب (ع) در شب 21 رمضان سال چهلم هجرت (شب شهادت خویش) ابوالفضل العباس (ع) را در آغوش گرفت و به سینه چسبانید و فرمود: پسرم، به زودی در روز قیامت به وسیله تو چشمم روشن می گردد. آن گاه افزود:
ولدی، اذا کان یوم عاشوراء و دخلت المشرعة، ایاک ان تشرب الماء و أخوک الحسین عطشان، پسرم هنگامی که روز عاشورا فرا رسید و بر شریعه آب وارد شدی، مبادا آب بیاشامی در حالی که برادرت تشنه است.(408)
آری عباس مشک را پر از آب کرد، ولی خود آب نیاشامید و خطاب به نفس خویش گفت:
یا نفس، من بعد الحسین هونی! - و بعده لا کنت أن تکوین!
هذا الحسین وارد المنون - و تشربین بارد المعین؟!
هیهات! ما هذا فعال دینی - و لا فعال صادق الیقین
یعنی: ای نفس، بعد از حسین زندگی تو ارزشی ندارد، و تو نباید بعد از او باقی بمانی. حسین لب تشنه است و در خطر مرگ قرار دارد و آن گاه تو می خواهی آب گوارا و خنگ بیاشامی؟! سوگند به خدا که دین من اجازه چنین کاری را نمی دهد!
408) 1.معالی السبطین، ج 1 ص 454
