الباب السابع وداع قبر رسول الله ص 

حدیث اوّل:
1 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَلِیٍّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَی وَ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ وَ فَضَالَةَ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَخْرُجَ مِنَ الْمَدِینَةِ فَاغْتَسِلْ ثُمَّ ائْتِ قَبْرَ النَّبِیِّ ص بَعْدَ مَا تَفْرُغُ مِنْ حَوَائِجِکَ فَوَدِّعْهُ وَ اصْنَعْ مِثْلَ مَا صَنَعْتَ عِنْدَ دُخُولِکَ- وَ قُلِ اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ زِیَارَتِی قَبْرَ نَبِیِّکَ ص فَإِنْ تَوَفَّیْتَنِی قَبْلَ ذَلِکَ فَإِنِّی أَشْهَدُ فِی مَمَاتِی عَلَی مَا أَشْهَدُ عَلَیْهِ فِی حَیَاتِی أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُکَ وَ رَسُولُکَ
ترجمه:
محمّد بن حسن بن علی بن مهزیار، از پدرش، از جدّش علی، از حسن بن سعید، از صفوان بن یحیی و ابن ابی عمیر و فضاله از معاویة بن عمّار نقل کرده که وی گفت:
حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:
بعد از آنکه از حوائج و خواسته های خود فارغ شدی و قصد نمودی از مدینه خارج شوی ابتداء غسل کن و بعد نزد قبر رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم برو و با قبر وداع کن و آنچه هنگام داخل شدن به روضه مطهره انجام دادی اکنون نیز به جای آور و بگو:
اللّهم لا تجعله آخر العهد من زیارتی قبر نبیّک صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم: خداوندا زیارتی که من قبر پیغمبرت را نمودم آخرین زیارت من قرار مده.
فان توفّیتنی قبل ذلک فانّی اشهد فی مماتی علی ما اشهد علیه فی حیاتی أَنْ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ و انّ محمّدا عبدک و رسولک پس اگر من را قبل از زیارت دیگر می راندی بطور قطع و حتم در حال مرگم به آنچه در هنگام حیات و زنده بودنم شهادت می دادم، شهادت می دهم و آن اینست که می گویم:
نیست معبودی مگر تو و شهادت می دهم که حضرت محمّد صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم بنده و فرستاده تو می باشد.
حدیث دوّم:
2 حَدَّثَنِی جَمَاعَةُ مَشَایِخِی عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحَسَنِ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ وَدَاعِ قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ تَقُولُ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْکَ السَّلَامُ عَلَیْکَ لَا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ تَسْلِیمِی عَلَیْکَ
ترجمه:
گروهی از مشایخ و اساتید من از سعد بن عبد اللَّه و او از احمد بن محمّد بن عیسی و او از حسن بن فضّال و او از یونس بن یعقوب نقل کرده که گفت:
از حضرت ابا عبد اللَّه علیه السّلام راجع به الفاظ وداع قبر رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم سؤال کردم:
حضرت فرمودند:
بگو: صلّی اللَّه علیک: درود و رحمت فرستد حقتعالی بر تو.
السّلام علیک: سلام و تهنیت بر تو باد.
لا جعله اللَّه آخر تسلیمی علیک: خداوند متعال این سلام را آخرین سلام من بر تو قرار ندهد.
حدیث سوّم:
3 وَ بِإِسْنَادِهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ قَالَ رَأَیْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع وَ هُوَ یُرِیدُ أَنْ یُوَدِّعَ لِلْخُرُوجِ إِلَی الْعُمْرَةِ فَأَتَی الْقَبْرَ مِنْ مَوْضِعِ رَأْسِ رَسُولِ اللَّهِ ص بَعْدَ الْمَغْرِبِ فَسَلَّمَ عَلَی النَّبِیِّ ص وَ لَزِقَ بِالْقَبْرِ ثُمَّ أَتَی الْمِنْبَرَ ثُمَّ انْصَرَفَ حَتَّی أَتَی الْقَبْرَ فَقَامَ إِلَی جَانِبِهِ فَصَلَّی وَ أَلْزَقَ مَنْکِبَهُ الْأَیْسَرَ بِالْقَبْرِ قَرِیباً مِنَ الْأُسْطُوَانَةِ الَّتِی دُونَ الْأُسْطُوَانَةِ المحلقة المُخَلَّقَةِ عِنْدَ رَأْسِ النَّبِیِّ ص فَصَلَّی سِتَّ رَکَعَاتٍ أَوْ ثَمَانَ رَکَعَاتٍ فِی نَعْلَیْهِ- قَالَ فَکَانَ مِقْدَارُ رُکُوعِهِ وَ سُجُودِهِ ثَلَاثَ تَسْبِیحَاتٍ أَوْ أَکْثَرَ فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ ذَلِکَ سَجَدَ سَجْدَةً أَطَالَ فِیهَا السُّجُودَ حَتَّی بَلَّ عَرَقُهُ الْحَصَی قَالَ وَ ذَکَرَ بَعْضُ أَصْحَابِنَا أَنَّهُ رَآهُ أَلْصَقَ خَدَّهُ بِأَرْضِ الْمَسْجِدِ
ترجمه:
سعد بن عبد اللَّه باسنادش از حسن بن علیّ بن فضّال نقل کرده که وی گفت:
حضرت ابا الحسن علیه السّلام را دیدم که قصد وداع قبر رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم را داشته و می خواستند که از آنجا به عمره بروند، حضرت علیه السّلام بعد از مغرب به طرف قبر مطهّر تشریف برده و نزدیک سر مبارک رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم ایستاده، ابتداء بر پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم سلام نموده و سپس به قبر چسبیدند و بعد از آن به طرف منبر رفتند و سپس برگشته تا به قبر رسیدند و در کنار آن ایستاده و شانه چپ را به قبر چسبانده و در حالی که نزدیک ستونی که در جنب ستون حلقه دار واقع در نزدیکی سر مبارک می باشد ایستادند و نعلین های عربی به پای مبارکشان بود شش یا هشت رکعت نماز خواندند.
راوی می گوید:
مقدار رکوع و سجود آن حضرت به قدر گفتن سه تسبیح یا بیشتر بود و وقتی از نمازها فارغ شدند به سجده رفته و آن قدر سجده را طول دادند تا ریگ ها از عرق بدن آن حضرت مرطوبی شدند.
راوی می گوید:
بعضی از اصحاب گفته اند: که آن حضرت را دیده که صورت مبارکشان روی زمین مسجد نهاده بودند

نوشتن دیدگاه