عصر غیبت، عصر پنهانی حجّت خدا و غربت مؤمنان است. عصری است که غم و اندوه بر چهره جان آنان نشسته است. غم آنها، غم تنهایی، غم دوری، غم غربت، غم عزلت، غم ندیدن مولا و حاکمیت دشمنان خدا بر زمین است.
به راستی زمان غیبت چه اندوه بار است. حزن، آسمان دل ها را فرا گرفته و گرد غم بر چهره ها نشسته است. کاشانه منتظران غم انگیز است و آه دوری از حجّت خدا، جان ها را می گدازد. همه در انتظارند و درد انتظار چه غوغایی در دل ها ایجاد کرده است. دل ها گریان، اشک ها ریزان، چشم ها به راه، تا که در آسمان باز شود و جبرئیل علیه السلام مژده آمدن عزیز و سالار منتظران را در آسمان فریاد کند. امام رضا علیه السلام فرمود:
کم من مؤمن متأسّف حیران حزین عند فقدان الماء المعین.(81)
چه بسیار مؤمنانی که در نبود آب پاک و روان مهدی علیه السلام اندوهگین و گرسنه و محزونند.
آیا دوری از محبوب غم انگیز نیست، آن هم محبوبی که حجّت خدا باشد؟ این سخت است که انسان هر کسی را ببیند امّا مولای خود را نبیند، سخن هر کسی را بشنود امّا سخن مولای خود را نشنود و نداند او کجاست تا به سویش پر کشد و یا از کجا عبور کرده است تا گرد راهش را سرمه چشمش کند. آه، کجایند آنهایی که در فراقش می سوزند و چراغ یادش را همواره در دل روشن نگاه داشته اند چنان که رسول خدا صلس اللّه علیه و آله فرمود:
تحزن لفقده اهل الارض والسمّاء. فکم من مؤمن و مؤمنة متأسّف متهلّف حیران عند فقده.(82)
اهل زمین و آسمان در نبود او غمگینند، چه بسیار مردان و زنان مؤمنی که در نبود او در اندوه و افسوس و سرگردانی به سر می برند.
فدای آن عزیزی بشوم که دل عزیزان در فراقش می سوزد و لحظه ای از یاد دوستدارانش باز نمی ماند. پروردگارا! این شب طولانی غیبت را به پایان رسان و رخسار نورانی عزیز و محبوب ما را از پشت پرده غیبت آشکار ساز تا در پناهش آرام گیریم.یا ارحم الرحمین به حق محمّد و آله الطاهرین.

81) بحارالنوار، ج 51، ص 152.
82) بحارالانوار، ج 36، ص 337.