محدث قمی، «حاج شیخ عباس» (رضوان الله تعالی علیه)، از صاحب مناقب، نقل می کند که: جنازه ی مطهر امام حسنعليه‌السلام را، تیرباران کردند و (هنگام دفن پیکر مطهر آن حضرت) هفتاد چوبه ی تیر را، از آن جنازه ی مطهر، بیرون آوردند(۱۰۶) .
حضرت امام حسینعليه‌السلام و یاران آن حضرت، جنازه ی مطهر امام حسن مجتبیعليه‌السلام را به قبرستان بقیع برده و در آنجا، در کنار جده ی بزرگوارش فاطمه بنت اسدعليهم‌السلام ، به خاکش سپردند.
وقتی که امام حسینعليه‌السلام جنازه ی مطهر برادر بزرگوارش، امام حسنعليه‌السلام را در لحد قبر نهاد، این ابیات را در سوگ آن حضرت خواند:
«أ أدهن رأسی أم أطیب محاسنی
و رأسک معفور، و أنت سلیب»
یعنی: «آیا من، موی سرم را روغن بزنم و یا موی محاسنم را با عطر خوشبو کنم، با اینکه سر تو روی خاک است و تو همچون درخت شاخ و برگ ریخته، شده ای».
«فلازلت أبکی، ما تغنت حمامة
علیک و ما هبت صبا و جنوب»
یعنی: «من، همواره برای تو گریه می کنم، تا زمانی که کبوتر آواز می خواند و باد شمال و جنوب، می وزد.
«بکائی طویل و الدموع غزیرة
و أنت بعید و المزار قریب»
یعنی: «گریه ی من، طولانی است و اشک هایم روان است، تو از ما دور شده ای، ولی قبرت به ما نزدیک است».
« فلیس حریبا من أصیب بماله
و لکن من واری أخاه، حریب»(۱۰۷)
یعنی: «آن کس که مالش ربوده شده، غارت شده نیست، بلکه غارت شده، کسی است که برادرش را در دل خاک، بپوشاند»(۱۰۸) .