معصومه داوود آبادی
... و تو آمدی؛ با چشمانی که مسیر آفتاب را خوب می‏دانست.
از همان آغاز، گلوی نازکت را تیری نشان کرده بود؛ تیری که فرصت نداد پاهای کوچکت راه رفتن بیاموزند.
نیامده راه دراز عاشقی را پیمودی؛ راه سرخی که نام قبیله سبزت را تا ابد بر پیشانی تاریخ حک کرد.
آه ای سرباز کوچک حسین علیه‏السلام ! هنوز از راه نرسیده بودی که زمستان بر چهره بهاری‏ات تیغ کشید.
ای شش‏ماهه بزرگ، شاهد خونین‏ترین لحظه‏های بی‏بال و پری شیعه! ای که در رکاب خورشید، تا هفتمین آسمان، عروج کردی! پلک زدنی بیش نبود فاصله آمدن و رفتنت.
پرهای خون‏آلودت را چون پروانه‏ای سپید، بر پهنه تفتیده دشت جا گذاشتی.
زمین، کوچکتر از آن بود که روح آسمانی‏ات را تاب آورد.
یک روز بر دوش فرشته‏ها آمدی و شش ماه بعد، با حنجری دریده بر دوش همان فرشته‏ها به سمت دورترین افق‏ها کوچ کردی.
حماسه شش‏ماهه‏ات، بشریت را تکان داد.
تو بی‏صداترین فریادی بودی که از فراز دست‏های پدر بلند شدی؛ فریادی که طومار ستم را تا همیشه جهان درهم پیچید.
تو آن رودی که در کویر تشنه جان‏های آزادیخواه دنیا جاری شدی.
فرزند آن امامی که جاده‏های آزادگی را به ارواح اسارت زده دنیا نشان داد؛ مردی که خودش تکسوار همیشه همین جاده‏ها بود.
علی جان! یادت هست لالایی‏های زیبای مادرت را که در چکاچک شمشیرهای برهنه گم شد؟
هنوز هم خاطره گهواره شکسته‏ات، جان‏های بیقرارمان را می‏سوزاند.
هنوز قنداقه خونینت، چون پرچمی سرخ بر فراز کوه‏های زمین در اهتزاز است.
لب‏های تشنه‏ات، خون را در رگ‏هایمان می‏خشکاند.
فرات، شرمنده‏تر از آن است که چشم در چشمت بدوزد و مظلومیت تو را بگرید.
آمدی تا لحظات سر بریدن عشق را شاهد باشی، تا ثابت کنی که مردانگی به سن‏وسال نیست، تا ثابت کنی که بی‏عدالتی پایدار نمی‏ماند.
ای حاجی خردسال! تو حج نیمه تمامت را در کربلا کامل کردی؛ چون عشیره آئینه‏تبارت که خدا در آئینه نگاهشان درخشیده بود.
آمدنت، اتفاقی بزرگ بود و رفتنت اتفاقی عظیم‏تر که در لحظه‏لحظه‏اش حماسه‏ای شگفت جاری بود.
تو اسطوره ناتمام تاریخ تشیعی.
شیعیان جهان، حنجره پاره‏پاره‏ات را بوسه می‏زنند و دردهای بزرگشان را بر پنجره‏های ضریح کوچکت دخیل می‏بندند.
--------------------------------------------------
منبع: اشارات، مرداد 1384، شماره 75.

نوشتن دیدگاه