تو ای سرچشمه پاکی و رادی *** که فطرت را زجانت آب دادی
تو نوری، دیگران شام سیاهند *** تو فریادی و دیگرها چو آهند
تو صبح روشنی، ما کلبه غم *** تو شادی، ما ساهیهای ماتم
تو از نور خدایی، ما زخاکیم *** تو دریایی و ما تیره مغاکیم
تو جان مطمینی، ما پریشیم *** تو از خود رسته ما در بند خویشیم
مگر تو دیگری ما نیز دیگر *** شگفتا از تو و الله اکبر
چه میگویم تو و ما این روا نیست *** همانا جز قیاسی نابجا نیست
خرد خندد بر این ناپخته سنجش *** دل افتد زین تو و مایی به رنجش
تو مرد هرچه ای ما خویش هیچیم *** همان بهتر که با مردان نپیچیم
تو هر چندی تو هرگاهی تو بیشی *** به جز حق و نبی از جمله پیشی
فلق خون تو را آب وضو کرد *** رخت را قبله گاه آرزو کرد
سحر کز شام صبح روشن آرد *** اشارتها به چشمان تو دارد
اگر کوهی بلند استاده کوهی *** سرافرازی شکوهی بیستوهی
گر اقیانوس اقیانوس آرام *** نه آغاز تو پیدا و نه انجام
شب تاریخ را مرغ شبی، شب *** به جز حق حق نداری هیچ بر لب
سحر آیینه ای پیش نگاهت *** سپیده تیره فرشی پیش راهت
تو چون موسیقی نور و وجودی *** جهان را بر لب از نامتسرودی
تو آهنگ بلند کهکشانی *** فراخود گوش کن، باری، زمانی
اگر گوشی فراداریم بر چنگ *** چه حز نام تو میگوید به آهنگ
توانایی زنامت تاب گیرد *** سخن از آبرویت آب گیرد
شرف بازوت گیرد تا که خیزد *** محبت آب بر دست تو ریزد
چه گویم مهربانی مادر توست *** بزرگی چون غلام قنبر توست
بهی، همسایه دیوار کویت *** نگاه راستی در جستجویت
شجاعتبیم دارد از تو آری *** که در دست تو بیند ذوالفقاری
چو شمشیر تو با جسمی ستیزد *** چنان افتد که هرگز برنخیزد
علی را دشمنی جز تیرگی نیست *** در عین عرصه امید چیرگی نیست
علی را دشمنی یک سر تباهیاست *** سیاهی در سیاهی در سیاهیست
سیه بادا ستم را روی ناپاک *** جهان را روزگاران را به سر خاک
زمین را تفته بادا دل که گاهی *** در آن، آن تفته دل، میکرد آهی
زمان خاکتبه سر بادا شب و روز *** تو بودی و علی را دل پر از سور
فلک رقصان زآهنگ علی شد *** علی در هرچه آمد منجلی شد
جهان موسیقی شیدایی اوست *** زمان لبریز از مولایی اوست
بگو مهر علی مهری ست خاتم *** نگردد نامه ات بیآن فراهم
علی گل، وین جهان چون شبنم اوست *** خدا داند که دریا یک نم اوست
چراغ آفتاب عالم افروز *** بود چون شعله ای زآن آتش و سوز
دل هر ذره از مهر علی پر *** جهان چون یک صدف مهر علی در
به مهرش مهربانی وام دارد *** زنامش گفته شیرین کام دارد
کجا داند کسی روح علی چیست *** که میداند علی چون و علی کیست!
جهانی پیش رویش ذرهای نیست *** خدا، تنها خدا، داند علی کیست
تو میدانی در این سینه چه غوغاست *** علی جویی ما حق جویی ماست
علی گو تا خروش از جان برآید *** فغان از طارم امکان برآید
بگو نامش گلستان کن جهان را *** جهنم را قیامت را زمان را
علی گو دانه شو تا خود برویی *** علی گو گام شو تا خود بپویی
علی گو رود شو بخروش در خویش *** که تاگیری ره دریات در پیش
علی گوی و شکوفا شد سمنوار *** سری از خاک ره چون لاله بردار
علی آیین من، آیینه من *** علی شد محرم این سینه من
دلم از انفجار عشق خون است *** علی جان مهرت از ظرفم فزون است
دلم را گر سر جنگ است از توست *** اگر این بیشه دلتنگاس از توست
گل لبخند مهرت کوکب من *** چراغافروز جان هر شب من
بیادت قایقی را مانم اکنون *** روان بر موج های عشق گلگون
به مهر آرامشم ده ای تو رهبر *** سکانداری کن و تا ساحلم بر
دلم از چاه کمتر نیست گاهی *** نواز این قعر ژرفا را به آهی
تو خود یاری کن و خود را نشان ده *** چراغی در کف ما عاشقان نه
تو خود یاری کن و جان را برافروز *** مرا از شب برآور ای رخت روز
تو خود بذر سخن را میدهی آب *** سخن با معنی ات کی آورد تاب
همه در لکنتم بند از زبان گیر *** تو خود وصف خودت را در میان گیر
تویی والاتر از اندیشه من *** برآور شاخ و صف از ریشه من
ندارم پیش تو غیر زبونی *** چه گویم از تو چون گویم که چونی
حباب از موج نامیرا چه گوید *** کفی از لجه دریا چه گوید
منم موری به جان افتاده موری *** تو آن جامی که از نور و بلوری
مرا پای سخن لغزنده در خویش *** توام راهی گشا ای نور در پیش
چه گویم از تو و غوغای این جان *** نه من آرام گیرم نی تو پایان
سیدعلی موسوی گرمارودی
