قنبر خوشحال بود. از شادی عرق گرمی ‏روی صورتش نشسته بود. آسمان سراسر آبی ‏بود و دلش چون خورشید می‏درخشید. قنبر نمی‏توانست ‏خوشحالی‏ اش را پنهان کند.چون با امام ‏علیه السلام همگام شده بود. هردو به ‏بازار می‏رفتند. او پشت ‏سرامام راه می‏رفت.آن روز قرار بود امام برایش لباسی نو بخرد.قنبر خود را در لباسی نو تجسم کرد. لباسی‏ که بوی عطر می‏داد. با خودش گفت: «حتما امام لباس خوبی برایم انتخاب می‏کند. من‏ هم باید سعی کنم غلام خوبی باشم.»
او به خود می‏ بالید. او دوستان خود را می‏دید که از کارشان ناراضی بودند. یکی از غلام‏ ها همیشه از دست اربابش کتک می‏خورد. دیگری‏ باید حرف تند اربابش را تحمل می‏کرد; اما قنبر این گونه نبود. او از این که غلام شخص مهربانی‏ مثل حضرت علی‏ علیه السلام است، خوشحال بود. باخودش گفت: «خدا را شکر که همیشه با این مرد بزرگ و مهربان هستم، مردی که مهربانی‏ و عطوفتش زبان زد همه مردمان است.» بعد به ‏امام نگاه کرد که با متانت راه می‏رفت. قدم ‏هایش را تندتر کرد تا به امام برسد; اما سعی‏ کرد فاصله‏ اش را حفظ کند تا مبادا از او جلو بزند.
هر دو وارد بازار شدند. صدای مردم که‏ هر کسی برای کاری آمده بود، بازار را پر کرده بود.صدای آهن و کوره ‏های آتش از کارگاه‏ شمشیرسازی به گوش می‏رسید. پیرمردی‏ گوشه ‏ای بساط پهن کرده بود و خرما می‏فروخت; اما نای داد زدن نداشت. نگاه‏ ملتمسش به مردم بود تا از او خرما بخرند. به‏ مغازه ‏ای رسیدند. در آن‏جا پارچه‏ های رنگارنگ و قباهای مختلف خود نمایی می‏کرد. امام‏ لحظه ‏ای ایستاد. به داخل مغازه نگاه کرد. غلام ‏هم ایستاد و نگاهش به قباهای زیبای مغازه بود.منتظر بود تا امام وارد مغازه شود. اما امام سرش ‏را برگرداند و بازهم راه افتاد. غلام تعجب کرد که‏ چرا امام به آن مغازه نرفت؟ با خودش گفت:«مگر قرار نبود امام برایم لباسی نو بخرد؟» اما چیزی نگفت و دنبال امام به راه افتاد. صاحب آن‏ مغازه برای امام آشنا بود. به همین خاطر امام ‏تصمیم رفت‏ به مغازه ‏ای برود که فروشنده ‏اش ‏نا آشنا باشد. چند مغازه بعد، یک لباس فروشی‏ بود. مردجوانی در مغازه نشسته بود و به‏ مردمانی که از کنار مغازه رد می‏شدند، نگاه ‏می‏کرد. امام با قنبر وارد مغازه شدند. فروشنده ‏از جایش بلند شد و با خوشحالی گفت:«بفرمایید!»
او خوشحال بود از این که پدرش مغازه را به او سپرده بود. غلام به قباها و دستار و پارچه‏ های رنگارنگ نگاه می‏کرد. اما نمی‏توانست‏ خودش انتخاب کند. دوست ‏داشت امام برایش انتخاب کند. به همین‏ خاطر سکوت کرد تا...
امام علی‏ علیه السلام از مردجوان خواست که‏ دو دست لباس برایش بیاورد. مرد جوان به ‏امام و غلام نگاه کرد و بعد دو لباس متفاوت‏ آورد. امام دستی به لباس زد و قیمتش را پرسید. مردجوان روی یکی از لباس‏ها دست گذاشت و گفت:«این لباس، سه درهم است.»بعد دستش را از لباس اولی‏ برداشت و روی لباس دو می‏گذاشت و گفت: «این یکی هم‏ دو درهم است.»
امام بی ‏آن که چانه بزند و از او تخفیف بخواهد، پنج درهم ‏را پرداخت. مردجوان‏ خوشحال پول‏ها را گرفت ولباس ‏ها را تا کرد و به غلام داد.
غلام خوشحال بود. باخودش گفت: «عجب ‏لباس ‏های زیبایی! حتما آن‏ دو درهمی برای من است وسه درهمی برای امامم. عیبی ‏ندارد. اصلا این لباس هم برایم زیادی است.»
از بازار که بیرون آمدند، امام فرمود: «این‏ لباس سه درهمی برای تو و این دو درهمی ‏برای من.»
غلام یکه خورد. با دست پاچگی گفت: «نه!نه! شما امام این امت هستید. بهتر است ‏پیراهن سه درهمی را شما بپوشید.» بعد عرق‏ پیشانی‏ اش را که از روی شرم سرازیر بود، با دستارش پاک کرد و گفت: «اصلا خوب نیست‏ که این پیراهن را من بپوشم.»
امام قبول نکرد. غلام تعجب کرد. خواست‏ دوباره حرفش را تکرار کند و پیراهن سه ‏درهمی را قبول نکند که امام علیه السلام فرمود:«در عوض تو جوانی. باید لباس خوبی بپوشی.من که پیرم. پیرتر از آن که لباس گران‏ بپوشم.» امام لباس ارزان را برای خود برداشت. غمی غریب در دل قنبر نشست.غلام به چهره امام نگاه کرد که پیر و شکسته بود. اما دلش جوان و سرحال بود. آهی کشید و گفت: «نه سرورم! من قبول نمی‏کنم.»
امام به یاد حرف پیامبرصلی الله علیه وآله افتاد و به ‏غلام گفت: من از پیامبرصلی الله علیه وآله شنیدم که‏ فرمود: «به غلامانتان از آن غذایی که می‏خورید،بخورانید و از آن لباسی که می‏پوشید، به آن‏ها بپوشانید.» بعد آهی کشید و صورتش غرق‏ مهربانی شد و فرمود: «من که از خدا خجالت‏ می‏کشم پیراهن نو بپوشم و ارزان را توبپوشی.»

منبع : مناقب، ج 1، ص 266

نوشتن دیدگاه