بعد از عبدالله بن کوا خوارج عبدالله بن وهب راسبی و حرقوص بن زهیر را امیر خویش قرار دادند و به سوی نهروان حرکت کردند در بین راه مردی از اصحاب علی علیه السلام با دیدن لشکر خوارج خود را پنهان کرد او را گرفتند و پرسیدند: کیستی؟
گفت: عبدالله بن خباب بن الارت از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله هستم. گفتند:
روایتی از مصطفی صلی الله علیه و آله بگوی.
گفت، رسول خدا فرمود: بعد از من فتنه ای بر پا می شود. در زمان فتنه، قاعد از قائم و قائم از ماشی و ماشی از ساعی بهتر و عاقل تر است و مقتول شدن مناسب تر از قاتل بودن است.
سخنان او خوارج را ناخوش آمد و یکی از آنان ضربه شمشیر بر سرش زد و او را کشت آنان همچنین وارد منزل او شدند، زد و فرزند او را نیز کشتند و از آنجا به حرکت ادامه دادند، تا با دوازده هزار نفر سواره و پیاده به نهروان رسیدند.
وقتی خبر خوارج آنان به امیرالمؤمنین علی علیه السلام رسید آن حضرت به مسجد کوفه رفت و این خطبه را ایراد فرمود:
بسم الله الرحمن الرحیم، ایها الناس، ان الله عز و جل و بعث محمداً نذیراً للعالمین، وامنیاً علی التنزیل و شهیداً علی هذه الامة بالتحریم و التحلیل، و انتم یا مشعر العرب اذ ذاک فی شر دار و علی شر دین یبتون علی حجارة خشن و حیات صمم و شوک مهرب فی البلاد...
و بعد فقد علمتم ما کان من هولاء القوم من الاقدام و الجرأة علی سفک الدماء و هم قوم فساق مراق و عماة حفاة، یریدون فراقی و شقاقی، و فیهم من قد عضه بالامس السلاح ووجد ألم الجراح؛ مجذوا رحمکم الله و خذوا آلة الحرب، فانی سائر الیهم ان شاء الله و لا قوة الا بالله. (122)
از منبر فرود آمد در حالی که فقط عده ای قلیل فرمان او را اجابت کردند. لذا آن جناب با خاطری آزرده به منزل خود رفت، بعد از آن خطبه ای دیگر ایراد فرمود.
122) نهج البلاغه، خطبه 26
