استحباب تلقین میّت به توحید و نبوت و امامت و ولایت ائمه اطهار علیهم السلام با ذکر نامشان در روایات معتبر وارد شده است و محل اتفاق فقها می باشد .
کیفیت آن به این گونه است که پس از گذاشتن میّت در قبر ، ولی میّت یا نایب او داخل قبر شده و با دست راست چانه میّت و با دست چپ بازوی چپ او را گرفته و به شدت تکان می دهد ، سپس دهان او را به گوش او نزدیک کرده و او را تلقین می دهد .(وسائل الشیعه ج3 ، ص173 ، باب 20)
فلسفه تلقین دادن میّت روشن است ، از آنجایی که روح در بدو ورود به عالم برزخ با یک عالم ناشناخته و جدید رو به رو است ، در یک وحشت و ترس و ابهام عجیبی قرار دارد ، ممکن است روح او در این تحول بزرگ در تذکر و یاد آوری عقاید خود و در اثبات آن گرفتار لغزش و تزلزل شود به گونه ای که حتی نام خود را نیز فراموش کند ، برای برطرف شدن این فراموشی و اضطراب در مقام پاسخ دهی و آزمون برزخی مستحب است که برای میّت تلقین خوانده شود تا عقاید و افکارش را به خاطر آورد ، زیرا بر اساس روایات ، روح برزخی با بدن مادی و دنیوی اش در ارتباط است و تلقین جسد میّت موجب تنبه روح او می گردد.
پس از دفن میّت و خاکسپاری نیز ، تلقین دو مرتبه میّت مستحب است .
امام صادق علیه السلام فرمود ؛« چرا اهل میّت پس از خاکسپاری ، میّت خود را رها می کنند و اقدام به تلقین مجدد او برای رویارویی با منکر و نکیر نمی کنند ، زمانی که میّت دفن شد و تنها ماند ، نزدیکترین مردم به او باید بر سر قبر او بنشیند و دهانش را به جایگاه سرش نزدیک کند و او را تلقین دهد که وقتی چنین می شود ، نکیر و منکر می گویند برویم که حجتش را به میّت تلقین دادند » (التهذیب ج1 ص321/ الکافی ج3 ص201)
و فرمود:« با تلقین دو مرتبه پس از دفن ، میّت از عهده پاسخگویی به سوالات نکیر و منکر بر می آید »(وسائل الشیعه ج3 ص202)
منبع: کانال پرسمان اعتقادی