یا علی! واژه‏ ها با تو تفسیر می‏شوند، و این تویی که به همه واژگان معنا می‏ بخشی.
یا علی! وقتی از «کعبه‏» سخن گفته می‏شود، تو در ذهن آیی و ناگزیر در یادها خطور می‏کند: «علی، مولود کعبه‏» و «کعبه زادگاه علی‏».
یا علی! دوستان و دشمنان هر کدام با نام تو برخود می‏لرزند، چون تو جامع اضدادی.
یا علی! کعبه به خود می‏ بالد که مولودی چون تو از پرده اندرون آن زاده شد و بس. و این افتخار در فراسوی مباهاتی است که بر کعبه متظاهر است.
یا علی! پهلوان در گود زورخانه با نام تو پنجه در پنجه حریف می‏اندازد و از تو مدد می‏ جوید و قهرمان در میدان نبرد تا «یا علی‏» نگفته است‏ به نماز نمی‏ایستد و زاهدان تا نام تو را بر زبان جاری نکرده ‏اند سر بر سجاده حضرت دوست نسایند.
یا علی! قیام قائمان از قیومیت نام تو است، و قعود قاعدان از قائمیت تو امنیت می ‏یابد.
یا علی! جاذبه تو چنان است که «دست ‏بریده‏» افتخار می‏کند که مولای عدالت، «انگشت رذالت‏» از دستش بریده است. (1)
یا علی! عظمت تو چنان است که دشمنانت‏ بر برادر مرده خود نمی‏ گرید و فریاد بر می‏ آورد که: ای قوم! اگر کسی غیر از علی قاتل برادرم بود، قتل برادر مایه ننگ و عار قبیله ‏ام می‏شد و من بر برادرم گریه نمی‏کنم چون به دست‏ شخص کریمی کشته شد. (2)
یا علی! از خود گذشتگی و ایثار در برابر تو خضوع و سر تسلیم فرود می‏ آورد آنگه که در بستر برترین مخلوقات و اشرف آدمیان آرمیدی و هر نوع خطری از دژخیم زمان را بر جان خود هموار ساختی. (3)
یا علی! هر گاه از فتوت و جوانمردی سخن رانده می‏شود، نام تو زیبنده زبان است آنگاه که گفتی «بنده حقم نه تسلیم هوا» چون شیر غران نفس را لگام عدم زده بودی و توسن سرکش نفس فقط از تو فرمان می‏گرفت. (4)
یا علی! تو همه «ایمانی‏» آنگاه که روز احزاب در مقابل همه «کفر» قرار گرفتی و واژه «ایمان‏» به خود مفتخر است که همان «علی‏» است. (5)
یا علی! «دلدل‏» (6) سر از پا نمی‏شناخت آنگه که سواری چون تو رعد آسا بر توسن وجودش سوار می‏شد، و «ذوالفقار» (7) بر خود مباهات می‏کرد که در دست عدالت است.
یا علی! واژه درد از وجود تو معنا یافت، آنگاه که سر بر چاه فرو بردی و از میان آدمیان کس نیافتی تا سفره دل در برابرش بگشایی. (8)
یا علی! «صبر» را تو معنا بخشیدی آنگه که زهرای مرضیه را در برابر دیدگانت میان در و دیوار خستند و محسن نورسته‏ ات را نشکفته پرپر کردند.
یا علی! تو همه علم و «دروازه علمی‏» (9) آنگه که گفتی «سلونی قبل ان متفقدونی‏». (10)
یا علی! تو معدن سخا و کرم وجودی آنگه که «الذین یقیمون الصلوة و یؤتون الزکوة و هم راکعون‏» را تفسیر عملی کرده و نگین پادشاهی را هدیه گدای مسکین نمودی. (11)
یا علی! تو تندیس «مظلومیتی‏» در «لاله ‏زار شهادت‏» و «مرغ‏زار صفایی‏» در شوره ‏زار سنگدلی و شقاوت.
یا علی! نوح نبی آنگه که «بسم ‏الله مجریها و مرسیها» (12) زمزمه می‏کرد، «کشتی‏» از تو فرمان می‏گرفت و «توفان‏» از تو می‏گریخت.
یا علی! اگر ابراهیم خلیل «سبوح، قدوس‏» بر زبان جاری می‏کرد، دست در دامن تو آویخته بود و اگر «اسماعیل ذبیح‏» را به قربانگاه منا برد، از منای کربلای حسین تو آموخت.
یا علی! صبر ایوب پیامبر در برابر تو خاضع و سر تسلیم فرود می ‏آورد.
یا علی! اگر یعقوب به خاطر یوسفش «وا اسفاها» (13) سر می‏داد، پس تو در فراق مونس خود و امانت ‏حبیب خدا - ام ابیها - چه کرده ‏ای؟
یا علی! آن زمان که یوسف صدیق به چاه سقوط کرد، حبل‏ المتینی چون تو دستاویزش بود و آنگه که به «عزیزی مصر» رسید حب تو موجب شد.
یا علی! «خضر نبی‏» آب حیات را در ظلمات از دست تو گرفت و با زمزم کوثر تو به مروه و عرفات صفا بخشید.
یا علی! اگر «آصف برخیا» تخت‏ بلقیس از شرق به غرب بر یک چشم بر هم زدنی انتقال داد، از «علم من الکتاب‏» تو بود. (14)
یا علی! در ظلمتکده بی‏دینی و جهل تویی مهتاب راه، و طوفان زده کشتی شکسته را، تویی فانوس دریا.
یا علی! بارها و بارها بال هماگونه ‏ات را شکستند و دل پر مهر و عطوفتت را ریش کردند ولی «آه‏» حسرت به دل ماند که از نهاد تو بر آید.
یا علی! کرانه گیتی سرخ رنگ از خون توست، آنگه که شمشیر «اشقاالاشقیا» فرق عدالت تو را شکافت و رخ خدا گونه‏ات را به زهر جفا بیالود.
یا علی! هنوز هم یتیمان کوفه کاسه ‏ای شیر در دست دارند تا زهر جفا را از خون مولا برون کنند.
یا علی! پرچم عدالت‏به دست تو افراشته شد و سرود امامت را تو زمزمه کردی و حدیث ولایت ‏با نام تو معنا پذیرفت.
یا علی! تو خورشیدی; از پرتو انوار تو یازده اختر تابناک (احد عشر کوکبا) اشتقاق شدند و آسمان تاریک بشری را با نور تو متجلی ساختند. (15)
یا علی! امروز بر زبان هر هم‏کیشی در این مرز و بوم و حتی فراسوی این دیار، نام تو زمزمه می‏شود و همواره یاد و نام تو در تمامی مراحل زندگی زینت‏بخش محفل علی دوستان است. پس یا علی لطفی مضاعف بنمای تا هم‏چنان‏ که «و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید» بر درگاه کریمانه ‏ات زانو زده ‏ایم، از خوان همیشه سبزت توشه برچینیم.
_______________________
1- اشاره به سارقی است که علی علیه السلام به واسطه سرقت، دستش را قطع کرد و او نه تنها ناراحت نبود بلکه مفتخر بود که عشق علی علیه السلام در دلش افزون شده است. بحارالانوار، ج 40، ص 281
2- اشاره به کشته شدن عمروبن عبدود در جنگ خندق به دست علی علیه السلام. بحارالانوار، ج 20، ص 33
3- اشاره به لیلة المبیت. شبی که حضرت علی علیه السلام در بستر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آرمید تا نقشه کفار باطل شود. بحارالانوار، ج 60، ص 303
4- اشاره به کشته شدن عمروبن عبدود - نامدار عرب - و این‏که او به صورت حضرت علی علیه السلام آب دهان انداخت و علی علیه السلام پس از مکثی او را به هلاکت رساند. و مولوی این قصه را به صورتی نیکو به نظم در آورده است.
5- حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که در روز احزاب، وقتی علی علیه السلام مقابل عمروبن عبدود ایستاد فرمود: «برز الایمان کله الی الشرک کله‏» کنز الفوائد، ص 137
6- نام مرکب علی علیه السلام
7- نام شمشیر علی علیه السلام
8- اشاره به چاهی است نزدیک کوفه که علی علیه السلام شب‏ها درد دل‏هایش را به آن چاه می‏گفت.
9- انا مدینة العلم و علی باب‏ها، من شهر علمم، علی نیز دروازه آن است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بحارلانوار، ج 10، ص 120
10- حدیثی از حضرت علی علیه السلام بحارالانوار، ج 3، ص 225
11- سوره مائده آیه 55
«برو ای گدای مسکین در خانه علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را»
شهریار
12- سوره هود، آیه: 41
13-
«یعقوب وار وا اسفا همی زنم
دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست‏»
مولوی
14- سوره نمل، آیه: 40
15- سوره یوسف، آیه: 4

نوشتن دیدگاه