مأمون رقّى نقل مى‌کند:
روزى خدمت امام جعفر صادق علیه‌ السلام بودم، سهل بن حسن خراسانى وارد شد، سلام کرده، نشست.
آن گاه عرض کرد: یابن رسول الله، امامت حق شماست زیرا شما خانواده رأفت و رحمتید، از چه رو براى گرفتن حق قیام نمى کنید، در حالى که یکصد هزار تن از پیروانتان با شمشیرهاى برّان حاضرند در کنار شما با دشمنان بجنگند!
امام علیه السلام فرمود: اى خراسانى!
بنشین تا حقیقت بر تو آشکار شود.
سپس دستور دادند، تنور را آتش کند. بلافاصله آتش تنور افروخته شد، به طورى که شعله‌هاى آن، قسمت بالاى تنور را سفید کرد.
به سهل فرمود: اى خراسانى! برخیز و در میان این تنور بنشین!
خراسانى شروع به عذرخواهى کرد و گفت: یابن رسول الله! مرا به آتش نسوزان و از این حقیر بگذر!
امام فرمود: ناراحت نباش! تو را بخشیدم.
در همین هنگام، هارون مکى، در حالى که نعلین خود را به دست گرفته بود، با پاى برهنه وارد شد و سلام کرد.
امام علیه السلام پاسخ سلام او را داد و فرمود: در تنور بنشین!
هارون نعلینش را انداخت و بى‌ درنگ داخل تنور شد!
امام با خراسانى شروع به صحبت کرد و از اوضاع بازار و خصوصیات خراسان چنان سخن مى‌گفت که گویا سال‌هاى دراز در آنجا بوده اند.
سپس از سهل خواستند تا ببیند وضع تنور چگونه است.
سهل مى‌گوید، بر سر تنور که رسیدم، دیدم هارون در میان خرمن آتش دو زانو نشسته است.
همین که مرا دید، از تنور بیرون آمد و به ما سلام کرد.
امام به سهل فرمود: در خراسان چند نفر از اینان پیدا مى‌شود؟
عرض کرد: به خدا سوگند! یک نفر هم پیدا نمى‌شود.
آن جناب نیز فرمودند: آرى! به خدا سوگند! یک نفر هم پیدا نمى شود.
اگر پنج نفر همدست و همداستان این مرد یافت مى شد، ما قیام مى‌کردیم.
بحارالانوار، ج ۴۷، ص ۱۲۳

اندکی تأمل
آیا ما اینگونه مطیع امام زمان خویش هستیم؟!
آیا کسی ایمانش و معرفتش نسبت به امام زمانش قوی هست که بدون چون و چرا مثل هارون مکی قبول کند، آیا اینطور هستیم؟
آیا با قلم و قدم و مال و جان خویش او را یاری می‌کنیم؟!
اگر جوابمان مثبت است خوشا به سعادتمان واگر جواب منفی است پس بکوشیم که عقب مانده‌ایم.