گمان نیست؛ حقیقت است.
عشق آفریده شد؛ فقط به خاطر لبخندهای محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ، فقط به خاطر نگاه علی علیه ‏السلام .
عشق آفریده شد، تا باران عاطفه ببارد و «عطر لا فتی» مشام خاک را با بهشت پیوند دهد!
عشق آفریده شد، تا تندیس آدم خاکی با «نور» درآمیزد و رنگین کمان، رنگ ‏های خود را با احساس سبز مولا علیه ‏السلام صفا بدهد!
عشق آفریده شد، تا مفهوم «لا فتی الاّ علی علیه ‏السلام » در قاموس زبان‏ها و زمان‏ها، حتی در لهجه نورانیِ آسمان‏ها، تفسیر شود و روح جوانمردی مولا علیه‏ السلام تنها به فضای کوفه و کوچه‏ های بی‏ نان و خرما، محدود نگردد!
عشق آفریده شد: که «اَوّل العلم مَعْرِفَةُ الْجَبّار» را، گل‏ها و گلستان‏ها، رودها و دریاها، چشمه‏ ها و ابرها، جلگه‏ ها و دشت ‏ها و شاخه‏ ها و برگ‏ ها، از کسی بیاموزند که شایسته‏ ترین تفسیر «قَدْ اَفْلَحَ الْمُؤمِنُون» است!
عشق آفریده شد، تا کسی باشد و بتواند حتی با خدای خود، از تمام عاشقانگی‏ هایش.
فَهَبْنی یا الهی و سَیِّدی و مَولایَ و رَبّی صَبَرْتُ عَلی عَذابِکْ. فَکَیْفَ اَصْبِرُ عَلی فِراقِکَ. «ای معبود من! ای آقا و مولا و پروردگار من! گیرم که من بر عذاب تو صبر کنم، چگونه می‏توانم به دوری تو طاقت بیاورم»!
عشق آفریده شد، تا بتوان «کمیل»، دارویی برای دلتنگی‏ های «فدک» باشد، تا «صباح»، سپیده ‏ای باشد بر تاریک نای غصه‏ های «جمل» و تا «مناجات»های مسجد کوفه، درنگی باشد بر نگرانی‏ های «صفین»!
... و عشق آفریده شد، که دل خستگان دست بسته روزگار، با تمام وجود فریاد زنند: یا مُحَمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم یا عَلی علیه ‏السلام ؛ یا عَلیُّ یا مُحَمّد؛ اِکفِیانی فَاِنَّکُما کافِیان وَ انْصُرانی فَاِنَّکُما ناصِران
عشق آفریده شد، تا بتوان «سیمای ولی» را در آیینه وحدت تماشا کرد و سرا پا مجذوب اشراق نگاهش شد؛ نگاهی که در مردمک زلالش، خدا را، مردم را، دنیا و آخرت را؛ حتی تمام هستی را دید و جواب سئوال ‏های خود را گرفت!
نه بشر توانمش گفت، نه خدا توانمش خواند    ***    متحیّرم چه نامم، شهِ مُلک لافتی را

سید علی ‏اصغر موسوی

نوشتن دیدگاه