شب، شاهد نیایش‏ های عارفانه علی علیه ‏السلام است و روز، رازدار منش ‏های عادلانه او. صدای پای شب و قدم‏ های علی علیه ‏السلام باهم پیوندی ناگسستنی دارند.
آن گاه که هستی روی را می‏ پوشاند و پوست شب، تیره ‏تر می‏گردد، علی، خورشید شب‏ های مدینه و کوفه نیز روی می ‏پوشاند و آرام آرام، کوچه ‏های تنگ و تاریک را زیر پای خود می ‏نهد و کوبه درهای فقر و تنگ‏دستی را می‏کوبد؛ بی‏ آن‏که در انتظار بیرون آمدن سری بماند.
مباد که چشمی او را ببیند و زبانی به ستایش او گشوده شود. درها یکی پس از دیگری گشوده می‏شوند. و چونان شب‏های پیشین، دست‏های آبرومند زنان غم‏زده، شتابان، هدیه‏ هایی که از دوست ناشناخته رسیده است به درون خانه می‏کشند و باز از سر عشق و یا کنج کاوی، سری برون می‏ آید و راست و چپ را می‏نگرد؛ شاید رنگ این پدر پنهان را ببیند. آه! امشب نیز از دیدن ماه کوفه محروم است!
بزرگ مرد تاریخ، به خانه بر می‏گردد؛ شادمان‏ تر از همیشه و سفره ساده و بی ‏پیرایه خویش را می‏گشاید. او آخرین کسی است که در کوفه، سفره شام می‏گستراند و تنها پدری است که خود، نان جو می‏خورد و نمک و فرزندان یتیم خویش را خرما می‏خوراند و نان گندم!
راستی! چه می‏شد اگر ای روزگار؛ ای آفرینش! ـ به گفته آن نویسنده مسیحی ـ تمامی قدرت‏ها و نیروهای خود را بسیج می‏کردی و انسانی هم‏چون علی از نظر عقل و بیان و قدرت و شجاعت، به جامعه بشری تحویل می‏دادی؟
علی علیه ‏السلام را محراب می‏شناسد و میدان و کوچه‏ های انفاق و ویرانه نشین‏ هایی که با دست ‏های او آشنایند؛ دست ‏هایی که با کشت و کار بیگانه نبوده و آبیاری باغ ‏ها و نخل ‏ها را به زحمت انجام می‏دادند. همان دست ‏هایی که چندان از چاه‏ های مدینه آب می‏کشیدند و درخت‏ های خرمای یهودیان را آبیاری می‏کردند که پینه بسته و سخت شده بودند.
چه می‏گویم خدایا؟! مگر می‏شود بی‏کرانه دریایی را چنین کودکانه توصیف کرد و مگر فضیلت ‏هایی با آن عظمت، در واژه‏ هایی چنین کوچک و کوتاه می ‏گنجند؟! واژه ‏ها تنها و تنها می‏توانند عظمت انسان‏های بزرگ را در بند کشند.
علی علیه‏ السلام را باید با جان فهمید، او را باید باور کرد؛ اگر چه می‏توان از بردباری و علم و خُلق پسندیده ‏اش گفت؛ امّا او، تنها آن‏چه می‏گوییم و می‏خوانیم نیست. نگاشته‏ ها، گوشه ‏ای از عظمت این بزرگ مرد تاریخ بشر است.
به راستی حضور او در شب معراج، آن جا که رسول خدا پای نهاد و هم‏دلی و هم‏راهی او در مدت 33 سال با بهترین آفریده الهی، حضرت محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم ، بالاترین گواه بر عظمت اوست.

ناهید طیبی

نوشتن دیدگاه