يكى از ياران پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله و سلم مدتی به ديدار ايشان نيامد.
پس از چندى كه آمد ، پيامبر خدا به او فرمودند: سبب اين تأخير ، چه بود؟
گفت : بيمارى و فقر.
فرمودند : آيا می خواهی دعايى به تو بیاموزم كه به سبب آن ، خداوند ، بيمارى و فقر را از تو دور کند ؟
گفت: بفرمایید.
فرمودند : این دعا را بخوان :
« لا حَولَ ولا قُوَّةَ إلّا بِاللّه ِ العَلِيِّ العَظيمِ ، تَوَكَّلتُ عَلَى الحَيِّ الَّذي لا يَموتُ ، وَالحَمدُ للهِ الَّذي لَم يَتَّخِذ صاحِبَةً ولا وَلَدا ، ولَم يَكُن لَهُ شَريكٌ فِي المُلكِ ، ولَم يَكُن لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وكَبِّرهُ تَكبيرا
هيچ نيرو و توانى جز از خداى والاى بزرگ نيست . توكّل مى كنم بر زنده اى كه هرگز نمى ميرد. ستايش ، خداى را كه همنشين و فرزندى نمى گيرد و در حكمرانى ، شريكى ندارد و از سرِ فروترى يارى نمى گيرد و او را بسى بزرگ بشمار ».
ديرى نگذشت كه آن شخص نزد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلم بازگشت و گفت: اى پيامبر خدا، همانا خداوند، بيمارى و فقر را از من زدود.
منبع : اصول کافی ، ج ۲ ، ص ۵۵۱