کام بشریت، در عطش عدل تو می‏ سوزد، ای تجلّی عدالت خداوند!
شهر کوفه در بستر نوشین بَرابری‏ های پنج ساله حکومت تو، چه آرام می‏غنود... آه، اما چه کوتاه!
ما تشنه ‏ایم؛ به خدا سوگند!
تشنه ‏ایم در تب و تاب ساحل حق مداری‏ ات.
ای عدالت افراشته! برادرت عقیل را دیدی که به سختی تهیدست شده و از تو به التماس، اندکی از گندم‏ های بیت ‏المال را خواست و تو ـ که کودکانش را دیدی؛ مویشان از فقر، پریشان و رخسارشان به نیل گرسنگی، تیره ـ حتی مشتی از مال مسلمین را از ایشان دریغ می‏داشتی که مال مسلمین، امانت دستان پاکِ تو بود و هیهات که چنین دستانی از چنان پیکر شریفی، به خیانت، غباری بردارند! و باز، عقیل پیوسته به دیدار تو می‏ آمد و خواهش خویش را تکرار...
چون به گفتار او دل سپردی، پنداشت که دین خود را به دنیای او وا می‏گذاری!
امّا دور باد و چنین مباد که علی علیه ‏السلام از راه و رسم عادلانه خویش دست بشوید!
و باز، عقیل تو را به حق برداری سوگند می‏داد، تا به خیالِ خویش، حق شناسیِ نابِ تو را برانگیزد! و تو، آهنی را در آتش گداختی و به پیکرش نزدیک کردی تا او را بیازمایی.
و عقیل که عطش آتش، به پیکر خویش را فهمید، چون زخم خوردگان، از هُرم التهاب آن فریاد برآورد و در حیرتی سیّال از عدالت برادر، شناور ماند و می‏رفت که از حرارت آن آهن بسوزد و تو فرمودی:
«ثَکَلَتْکَ الثَّواکِلُ یَا عَقیلُ! ... اَتَئِنُّ مِنَ الْاَذَی وَ لا اَئِنُّ مِنْ لَظَی؟!» گریه کنندگان و مصیبت ‏زدگان، بر تو بگریند، ای عقیل!
عجبا! از هُرم آهنی که آدمی به سرگرمی خویش آن را گداخته، گریزانی، اما مرا به آتش دوزخی که خداوند آن را به خشم خویش نواخته، فرا می‏خوانی؟!
شگفتا! تو خود از حرارتی اندک، فریاد بر می ‏آوری و می‏خواهی که من از حرارت آتش الهی ننالم؟!

سید عبدالحمید کریمی

نوشتن دیدگاه