در پیچ و تاب رنگارنگ تاریخ، تو را جستجو می‏کنم.
در لحظه لحظه زمان به دنبال تو می‏گردم.
خود را به پهنه وسیع کلامت می‏ سپارم.
هنوز صدایِ پای تو را می‏شنوم؛ وقتی تن خاکی کوچه ‏ها را به قدوم مبارکت زینت می‏دادی.
وقتی گرده خسته ‏ات را پذیرای سنگینی کوله‏ های نان و خرما می‏کردی.
وقتی با دستان خیبرگشای خویش، لقمه در دهان کودکان عرب می‏گذاشتی.
وقتی تن خویش را به حفر چاه و کاشت نهال‏ های خرما آزار می‏دادی.
پینه‏ های دستانت، روشنای صبح را برای مردم فردا هدیه آورده است.
خود را در هوای تو رها می‏کنم و از نخوت خویش، به سایه پر مهرت پناه می‏برم.
صدایت را می‏شنوم؛ صدایی که سال‏ هاست روح ناآرام شب را می‏ آشوبد و آسمان اذهان را به کبوتران عشق زینت می‏دهد.
از خشت خشت خانه‏ ها و کوچه‏ های کوفه، نجوای دلنشین نیایش تو به گوش جان‏ های خسته می‏رسد.
از پنجره ‏های لبخندت، نسیم اشتیاق و دلدادگی می‏وزد.
بخوان مولای من!
بخوان «مولای یا مولای انت المولی و انا الْعبد و ...» را.
چگونه آیاتِ الهیِ تو را در وسعت کلماتت به نظاره بنشینم و دیوانه ‏وار عاشق و مبتلای خداوند خویش نگردم؟
چشمه لایزال گفتارت، هنوز گویا می‏جوشد که هر جمله در «نهج البلاغه» تو، خود، دریایی از معارف و مفاهیم سرمدی است که هیچ گاه از تموّج و تحوّل بازنمی‏ماند.
چله نشین این وسعت بی‏کران می‏شوم و بهار را که در سینه گفتارت دل دل می‏کند، می ‏بویم؛ چونان گرسنه‏ ای به بوی نان.
مست می‏شوم از دم مسیحایی ریخته در واژه ‏هایت، در این قهقرای نیستی.
خود را رها می‏کنم؛ شاید آسمان کرامتت به کبوتری قبولم کند و این شوق فشرده در قطرات اشکم را به مهر پذیرش خویش منوّر سازد.

علی خالقی

نوشتن دیدگاه