فرمودی: از دنیای‏تان بر حذر می‏دارم که سرای گذر است و منزلگاه اقامت نیست. زینت، به فریب بسته و با زینت‏ اش می ‏فریبد. سرایی است که خدایش خوار می‏دارد. حلالش را به حرام آمیخته و خیرش را بر شر. حیاتش قرین مرگ است و شیرینی ‏اش همنشین تلخی. خدایش نزهت گه دوستان نساخته و از دشمنان دریغ نکرده است.
تو را با دنیا و اهلش چه کار؟ تو که دشنه قناعت را در چشم طمع نهادی و هیچ گاه تصویر پرفریب دنیا را به چشم حسرت نگاه نکردی.
آه، مولای من!
روزهایت در نخلستان می‏گذشت و شب‏ هایت در اطعام یتیمان. دستان پینه بسته ‏ات، خاک را در می‏نوردید تا مبادا مؤمنی از فشار تنگدستی زانوی اطاعت بر ساحت نامیمون دنیا بگذارد.
از تو سرودن آتش بر دامن است مرد     این بار هم که قرعه به نام من است مرد
بر کدام کوچه خاکی کوفه پا نهاده ‏ای که قدمگاه تو را خورشید، در نخلستان می‏ جوید و ماه در ویرانه ‏ها طنین گام‏ هایت را کدام دیوار کاهگلی نمی‏شناسد و کدام شب نشینی، بوی نان و خرمایت را انتظار نمی‏کشد؟ بعد از تو حکم‏رانان در دایره عدالت زانو زدند و دست بر دست کوبان، فریاد بر آوردند که علی علیه‏ السلام و عدل با هم بوده‏اند چونان که «الحق مع علی علیه ‏السلام و علی مع الحق».
آه، مولای من! بعد از تو چه بسیار شدند شمشیرهایی که بدون ترس از چرخش ذوالفقار تو، شب را عرصه جولان خویش یافتند و حق را از دهان صاحبانش به ناحق بازستاندند و اگرچه دانه دانه خرمایی بود که از نخلستان‏ های تلاش تو می ‏آمد.
شب‏ها کوفه، سراغ ناله ‏های جانسوز تو را می‏گیرند؛ آن زمان که معبود خویش را می‏خواندی و از غم فراقش می‏گریستی.
بر خیز ای فریادگر نام خدا که اگر تو نبودی، جهان هیچ گاه حقانیت کلام حق را نمی ‏فهمید، چونان که رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله فرمود.
برخیز و خطبه ‏ای دیگررا برای آنان که تشنه معارف تواند، بخوان!
بخوان ای در دایره سخن بی‏ همتا! کلامت را چاه‏ های کوفه شنیدند؛ اما نفهمیدند دردی را که در سینه پنهان داشتی و اندوهی را که چون خنجر بر سینه تحمل می‏کردی.

علی خالقی

نوشتن دیدگاه